ايستگاه اول: همان طور كه بر روي نقشه زمين‌شناسي مشخص است از بزرگراه كرج قزوين به طرف طالقان حركت مي‌كنيم. حوضه آبخيززيان بعد از روستاي زياران در كنار آب زياران كه از آن براي آبياري دشت قزوين و كرج استفاده مي‌شود. بر روي نقشه توپوگرافي با مقياس 50000/1 ديده مي‌شود ( به اين معنا هر يك سانتيمتر روي نقشه برابر با 50000 سانتيمتر بر روي زمين است.)
گسل طالقان شرقي غربي است و اين پديد باعث شده كه يك سري از سازندهاي قديمي مربوط به ژوراسيك را مثل سازند شمشك در كنار سازند كرج قرار داده است.
حوضه‌هاي بين كوهستاني: در اين حوضه‌ها كه البته بيشتر در خارج از ناحيه و شمال گسل طالقان و بخصوص دره طالقان دره طالقان گسترش دارند و محدود به گسل هاي ديگر نيز هستند، رسوبات قرمز نئوژن مشاهده مي‌شوند. نظر به اينكه سنگ شناسي اسامي اين سازند از مازن، مازن‌هاي رسي، سنگ جوش، سنگ رس، گچ، نمك و … بوده و مقاومت هر كدام از سنگهاي فوق در مقابل فرسايش متفاوت است، لذا زمين ريخت‌شناسي اين سازند نيز در قسمت‌هاي مختلف آن با هم فرق دارد. با توجه به ميزان بارندگي زياد در ناحيه، جريان‌هاي آب قادر به حمل مواد شده و درنتيجه شيب دامنه‌ها هم زياد و عاري از پوشش گياهي مي‌باشد كه در اين حالت آب بتدريج بستر خود را حفر نموده و آبراهه‌هاي نسبتاً تنگ و باريك شاخه‌اي شكل بوجود آورده به طوريكه فاصله دره‌ها خيلي كم و بوسيله بال‌هاي نوك تيز از يكديگر جدا مي‌گردند و در نهايت ريخت‌شناسي خاصي بنام هزار دره ايجاد شده است.