زمين انتخاب شده براي ساختمان ، بخش انتهايي باغ سعدآباد و محوطة بي درخت متروكه اي است كه قبلاً زمين بازي نيروي انتظامي بوده است . در جلو اين زمين تعدادي خانة مسكوني و چند ساختمان آموزشي و يك ساختمان اداري قرار داشت كه براي احداث باغ ايراني در نظر گرفته شد. شيب زمين از شمال به جنوب است با دو بريدگي اصلي . اولي در شمال ي ترين بخش زمين به ارتفاع حدود 10 متر و دومي در ميانه به ارتفاع حدود 5 متر. اين دو پله با دو افت شيب ، در بخش يك پارچة زمين يعني محوطة بي درخت انتهايي باغ سعدآباد واقع شده است. بعد از اين محوطه ، شيب زمين همچنان به جنوب ادامه پيدا مي كند ولي قطعات كوچك خانه ها كه بنا و حياط هر كدام بنا به موقعيت و وضعيت را ايجاد مي كند.
چنين زميني امكانات و محدوديتهاي خاصي دارد كه با زمين صاف و بكر قابل مقايسه نيست. بنا بايد بر اين زمين مي نشست . با بريدگيهاي آن جفت و جور مي شد و از پستي و بلندي آن سود مي برد. تعامل زمين و حجم ساختمان مي بايست چنان باشد كه كاركردهاي داخلي را به بهترين وجه تسهيل كند و ساختمان به زيبايي با زمين ارتباط يابد و در ضمن بسياري از اصول و آموزه هاي هندسي نيز در تركيب با افت و خيز زمين محفوظ و پايدار باقي بماند.