لجستيك جنگ كره

لجستيك جنگ كره

در جنگ كره احتمال بروز مشكلات لجستيكي مي رفت و از اين روي درسهاي لجستيكي فرا گرتفه شده از جنگ جهاني دوم در حل اين مشكلات به كار گرفته شدند. در ابتداي جنگ چند مشكل لجستيكي از چشم طرح ريزان دور مانده بود:

1-شبه جزيره كره پنج هزار مايل دريايي از آمريكا فاصله داشت.

2-در كره بنادر و سيستم ترابري زميني مناسبي وجود نداشت.

3-نيروهاي كمونيست اكثر مناطق صنعتي جنوب را تحت كنترل داشتند.

4-نيروهاي كره شمالي با وجود مهارت به جاي مانده از نيروهاي ژاپني به مهارت زيادي دسترسي داشتند. از سوي ديگر آنها با تجهيزات آمريكايي به جاي مانده از جنگ جهاني دوم نيز دسترسي داشتند و ارتش سرخ پوستان نيز جنگ افزارهاي روسي را در اختيار آنها قرار مي داد.

· تجهيزات ضروري نيروهاي آمريكايي در جزاير اقيانوسيه به جاي مانده بود.

· تنها در صورت ايجاد يك سيستم ترابري مناسب به شبه جزيره كره امكان استفاده از پايگاه هاي صنعتي ژاپن فيليپين و ساير كشور هاي اقيانوسيه مسير بود.

اكثر جاده هاي موجود در كره اصولا جاده نبودند وصرفاً معابري بودند كه خودروها از آنها تردد مي كردند اكثر اين معابر براي مدت طولاني غير قابل استفاده بودند و بار ترافيكي آنها نيز بالا بود. اين امر باعث شد تا ارتش آمريكا به ترابري انساني اتكا كند و با استفاده از باربر هاي كره اي آمادها و تجهيزات ضروري را حمل كند. از آنجايي كه اين سيستم به نيروي ماهيچه اي افراد متكي بود لازم بود تا افراد در طول مسير چندين بار استراحت كنند ويا افراد خسته با نيروهاي تازه تنفس تعويض شوند.

افراد براي اجتناب از گير افتادن در گل و لاي بيشتر ترجيح مي دادند تا بدون پوتين راه بورند. پا برهنه حركت كردن افراد در ميان گل و لاي نيز مكشلات پزشكي زيادي را براي آنها به وجود مي آورد.