صورت هاي مالي محصول نهايي فرآيند حسابداري مالي به شمار مي رود. صورت سود و زيان به عنوان مبنايي براي تصميمات سرمايه گذاري و ساير تصميمات محسوب مي شود. اندازه گيري سود دوره و وضعيت مالي يك واحد تجاري هميشه يكي از چالشهاي پيش روي تدوين كنندگان استانداردهاي حسابداري و دل مشغولي اصلي استفاده كنندگان اطلاعات حسابداري بوده است. اهداف حسابداري و گزارشگري مالي بیشتر برخاسته از نيازهاي اطلاعاتي استفاده كنندگان برون سازماني است. هدف اصلي گزارشگري مالي بيان وضعيت مالي و عملكرد واحد تجاري براي اشخاص بيرون از واحد تجاري جهت كمك به آنها در اتخاذ تصميمات مالي است. ابزار اصلي انتقال اطلاعات به اشخاص مزبور، صورتهاي مالي اساسي و يادداشت هاي توضيحي اين صورت ها و گزارش هاي مكمل است كه محصول نهايي فرآيند حسابداري و گزارشگري مالي محسوب مي شود.
كارايي بازار بر تئوري رقابت مبتني است كه در آن قيمت ها بنحو رقابتي تعيين مي شود و تصميمات، اطلاعات اقتصادي موجود را منعكس مي كند. يكي از انواع اطلاعات اقتصادي كه براي افزايش كارايي بازار مورد استفاده قرار مي گيرد، اطلاعات صورت هاي مالي است. تحليل گران مالي در گرد آوري و انتشار اين گونه اطلاعات اصلي ترين گروه هستند. هنگامي كه تعيين مكان ارايه اطلاعات اقتصادي مشكل است يا در بين شركت ها بنحو يكنواخت ارایه نشده است، تحليل گران قادر نيستند بنحو بهينه نقش خود را اجرا كنند و كارايي كاهش مي يابد ( اسميت و ريتر[1]، 1996 ). اين مشكل قبل از معرفي صورت سود و زيان جامع به برخي از اقلام سود و زيان جامع مربوط مي شد كه مستقيماً در بخش حقوق صاحبان سهام ترازنامه انعكاس مي يافت. طبق تعريف هيأت تدوين استانداردهاي حسابداري مالي در بيانيه مفاهيم شمارة 6[2] سود و زيان جامع عبارت است از ” تغيير در خالص دارايي هاي يك واحد تجاري در نتيجه معاملات و ساير رويدادها به غير از سرمايه گذاري مالكين يا سود سهام پرداختي به آنها در يك دوره مالي“ .