ريشه ريسك از كلمه ايتالياييRISCARE به مفهومTO VENTURE است. اين مفهوم بمعني تقبل ريسك در اتخاذ آگاهانه تصميم دلالت دارد به عبارتي تحمل ميزان ضرر و يا احتمال ضرر آتي كه از هر تصميم يا پديده بالقوه ناشي ميشود .
بطور كلي تا دهه 50 نگرش به ريسك محدود، يك بعدي و كيفي بوده است . ماركويتز دانشمند آمريكايي اولين كسي بود كه مقوله ريسك را كمي كرد . ماركويتز اعلام داشت كه تصميمهاي مالي بايستي براساس ريسك و بازده انجام شود و نتيجه كارا و ارائه خط مقدم كارا بود. كليه نقاط روي اين خط بهينه بودندبه اين معني كه دريك سطح مشخص بازده كمترين ريسك و در يك سطح مشخص بيشترين بازده رانصيب سرمايه گذارميكردند.
ويليام شارپ بتا(beta) را معرفي كرد. بتا حركت يك سهم در مقابل حركت بازار را اندازه گيري ميكند و به آن ريسك نسبي نيز گفته ميشود .
در دهه 70 مك كالي ديرش را معرفي كرد ، ديرش نيز معياري از ريسك است كه تغييرات قيمت اوراق بهادار با درآمد ثابت را در مقابل تغيير نرخ بهره اندازه گيري ميكند.
در دهه 1980و سالهاي نخستين دهه1990 شركتها در بسياري از موارد ، ديدگاه خود را نسبت به ريسك تغيير دادند . فراتر اينكه بسياري از رويدادهاي اين سالها باعث شد كه هدفهاي بلند مدت ريسك براي هميشه تغيير كند . مديراني كه از اين بابت ناآگاه و بي اعتنا بودند دچار مشكلات بزرگي شدند و هزينه هاي سنگيني را پرداخت نمودند .
ميزان ورشكستگي بانكها به سطحي رسيد كه از دهه 1930تا آن زمان بي سابقه بود. حتي شركتهايي كه توانستن خود را نجات دهند تنها به افزايش ارزش بسيار اندك و رشدي ناچيز اكتفا كردند .
سرانجام در دهه 1980 و 1990 مديريت ريسك مورد توجه مقامات ارشد و اجرايي شركتها قرار گرفت . در آن سالها مديريت ريسك ميتوانست همانند هر متغير ديگري بر سود شركت اثر بگذارد .