مبانی نظری آلودگی صوتی

(فصل دوم تحقیق)

مشخصات این متغیر:

منابع: دارد

پژوهش های داخلی و خارجی: دارد

کاربرد این مطلب: منبعی برای فصل دوم پایان نامه، استفاده در بیان مسئله و پیشینه تحقیق و پروپوزال، استفاده در مقاله علمی پژوهشی، استفاده در تحقیق و پژوهش ها، استفاده آموزشی و مطالعه آزاد، آشنایی با اصول روش تحقیق دانشگاهی

نوع فایل:wordوقابل ویرایش

- مقدمه

سر و صدا شایع ترین عامل فیزیکی زیان آور در محیط کار می باشد (عقیلی نژاد و مصطفایی، 1379) . یکی از مشکلات بهداشتی که در مواجهه با صدای بیش از حد مجاز بروز می کند، افت شنوایی است (گل محمدی،1378).

...................

- آلودگی صوتی

سر و صدا (noise) امواج نامنظمی هستند که ناخوشایند ، ناخواسته و عموما اجتناب ناپذیر بوده ، بین دامنه های فشار ، فرکانسها و طول موجهای آنها رابطه معنی داری وجود ندارد و در صنعت به فراوانی از این نوع صدا تولید و منتشر می گردد(گل محمدی، 1999).

......................

- استانداردهای صدا و مقایسه صداها با آن

به منظور پیشگیری از این اثرات و تصمیم گیری در زمینه اجرای طرح های کنترل صدا ، استانداردهایی جهت میزان سر وصدای مجاز در مناطق مختلف شهری از  سوی سازمان ها و مجامع علمی معتبر تدوین شده است . سازمان حفاظت محیط زیست میزان صدای مجاز در مناطق پرترافیک، مناطق مسکونی و اتاق های بیمارستانی را در ساعت های روز به ترتیب 70، 55 و 35 دسی بل تعیین کرده است. این سازمان حد مجاز تراز فشار صوت در مناطق تجاری یا سطح شهر را 65 دسی بل تعیین کرده است (سازمان حفاظت محیطی، 1380).

............................

- اثرات آلودگی صوتی در زندگی شهری  

اصولا سر و صدای محیط پیرامون در درازمدت به ایجاد ضایعات فیزیولوژیک در انسان منجر شده و گاه آثارشان به صورت خستگی، خواب آلودگی، توهم و حتی حملات عصبی تظاهر می نماید. آلودگی صوتی در عصر تکنولوژی اما به عنوان شایع ترین علل کاهش شنوایی عصبی اکتسابی نیز مطرح است و البته هنگامی که این بیماری به گوش آسیب رساند، دیگر قابل درمان نبوده و متاسفانه افراد آلوده به صوت زمانی متوجه مرض خود می شوند که بیماریشان به مراحل حاد رسیده و غیرقابل بازگشت شده است.

اساسا شلوغی زیاد و آلودگی صوتی نوعی عامل استرس زای بیولوژیک و از عوامل تحریک و تخریب سلسله اعصاب است که نه تنها بر سیستم شنوایی که بر کل بدن آدمی و روان او تاثیرات مخرب خواهد گذاشت. اکثر افراد به نوعی به سر و صداهای ناهنجار محیط زندگی خود به مرور عادت کرده و از آنجا که پارادایم آلودگی صوتی را جزءلاینفک زندگی شان می پندارند لکن ناراحتی ناشی از مضرات آن را چندان حس نمی کنند. در نهایت اختلالات هورمونی و عدم سلامت که یکی از نمادهای عینی اش کاهش شنوایی است سبب شده تا شخص نتواند با مردم و جامعه اطرافش ارتباط موثر و کارآمد برقرار نموده که این به نوبه خود باعث کاهش کیفیت زندگی و سلامت روحی و بهداشت روانی او می شود و باری بر دوش اجتماع و افراد در واقع آن خواهد گذاشت (باری و غلام نیا، 1384).

...................

-  اثرات سوء آلودگی صوتی  بر سلامتی

مطالعات متعدد نشان داده است كه روبرو شدن با صداهای ناهنجار، اثر زیان‌آور و مخاطره‌آمیزی بر سلامت انسان دارد. نوع و میزان واكنش انسانهایی كه در محیطهای پر سر و صدا مشغول به كار بوده و یا در حال زندگی هستند، در طول شبانه‌روز و حتی از مكانی به مكان دیگر متغیر است. به طور كلی اثرات ناهنجار آلودگی صوتی بر انسان را می‌توان به دو دسته اثرات مستقیم و اثرات غیر مستقیم تقسیم كرد، كه به شرح ذیل است:

الف- اثرات مستقیم: كه خصوصاً به آسیب‌های مربوط به حس شنوایی و مكانیسم ایجاد آنها مربوط می‌شود. از ساده‌ترین و محسوس‌ترین عوارضی كه سر و صدا برای انسان به ارمغان می‌آورد، از دست دادن قدرت شنوایی است، حتی صدای مداوم و غیرآزاردهنده نیز برای انسان مضر بوده و حساسیت گوش را نسبت به انواع صداها تقلیل می‌دهد. شنیدن صدایی با شدت صوتی 100 دسی‌بل (واحد اندازه‌گیری شدت صوت) به مدت 10 دقیقه، نیاز به استراحتی به مدت 20 دقیقه در محیطی كاملاً آرام دارد تا اثر آن را جبران نماید. اثرات بلند مدت سر و صدا بر گوش انسان به صورت «كری ادراكی یا عصبی» ظاهر می‌گردد؛ همچنین در نتیجه كاركردن در محیطهای شلوغ و پر سر و صدا، سلولهای شنوایی از بین رفته و منجر به كری غیرقابل برگشت می‌گردد، كه این نوع افت شنوایی را در اصطلاح «كری شغلی» می‌نامند. در ضمن، افزایش سن نیز بر كاهش شنوایی تأثیر زیادی دارد، بطوریكه ابتدا در فركانس‌های بالاتر با شدت بیشتری اعمال می‌شود اما به تدریج به عنوان بخشی از روند فیزیولوژی، با افزایش سن این حساسیت كاهش می‌یابد. نباید فراموش كرد كه میزان كاهش شنوایی در اثر افزایش سن، در افراد مختلف متفاوت است؛ حتی در مورد زنان، تأثیر سن در كاهش شنوایی در مقایسه با مردان كمتر است (زارع و همکاران، 1386).

...................