مبانی نظری بیماری قلبی

(فصل دوم تحقیق)

بیماری قلبی

بیماری قلبی منجر به مشکلات تندرستی در افراد می شود. در طول یکسال 42  درصد از زنان و 24 درصد از مردان براثر حمله قلبی ناشی از آن از بین می روند. نارسایی قلبی یكی از شایع ترین اختلالات قلبی و عروقی است و به عنوان یك اختلال مزمن، پیش رونده و ناتوان كننده مطرح می باشد. شیوع و بروز آن با افزایش سن بالا می رود به طوری كه در آمریكا تقریباً یك درصد افراد بیشتر از 50 سال و حدود ده درصد سالمندان بالای 80 سال مبتلا به نارسایی قلبی هستند. از طرفی پیشرفت در اقدامات درمانی و جراحی سبب شده بیمارانی كه از مرگ در اثر انفاركتوس قلبی جان سالم به در می برند، متعاقباً به نارسایی قلبی مبتلا شوند(جارسما، هالفنس، تن و دیگران[1]، 2000). روند فزاینده نارسایی قلب ناشی از عوارض بیماری های عفونی، التهابی، عروقی و دریچه ای قلب نیز یك مشكل عمده بهداشتی و یك بیماری اپیدمیك در ایالت متحده آمریكا محسوب می شود به طوری كه در آمریكا5 میلیون نفر مبتلا به نارسایی قلبی بوده و سالانه حدود 500000 مورد جدید به این رقم افزوده می شود و انتظار می رود در 30 سال آینده آمار موجود دو برابر شود( زمبروسکی، موزر، بات و دیگران[2]، 2005).

در ایران نیز طبق آماری كه مركز مدیریت بیماری ها در سال 1380 منتشر كرده است، تعداد مبتلایان به نارسایی قلبی در 18 استان كشور 3337 در 100000 نفرجمعیت گزارش شده است.  طی یك بررسی در شهریور ماه سال 1377 در ایران، 25درصد از بیماران بستری در بخش های قلب دچار نارسایی قلب بوده اند(رهنورد، ذوالفقاری، کاظم نژاد و دیگران، 1384).