رواج تعبیر شهر اسلامی و اطلاق آن به شهر های مسلمانان (به ویژه «شهر اسلامی» نامیده شدن شهرهای تاریخی ممالک اسلامی یا شهرهای مسلمان نشین)، با این فرض که این شهرها، از نظر کالبدی، جلوه گاه تجلی خاصی از اصول و ارزش های اسلامی بوده، و به این ترتیب، از شهرهای سایر تمدن ها وفرهنگ ها متمایز می باشند، از قرن نوزدهم میلادی و به وسیله مستشرقین آغاز شد.، بر این اساس که با حریم فیزیکی و یا ذهنی خاص خود تجلی جامعه و فرهنگی متمایز از سایر تمدن ها می باشند با معرفی خاور شناسان، در ادبیات غرب تثبیت شد.
نتایج مطالعات کسانی چون گرانبام ( Von Grunebaum, 1955)، و برادران مارکیس ( Marcais, G, 1945 & Marcais, W, 1928 )، علت اصلی رواج این تعبیر الگویی خاص برای «شهر اسلامی» در اوایل قرن گذشته میلادی گردید.
فهرست مطالب:
- پیشینه وکلیات
- کلام الهی و متون احادیث اسلامی
- معانی و اصول منبعث از گرایش های فطری بر مبنای استدلال انسان ها در اسلام
- مولفه ها و شاخصه های فطری در سازمان بندی شهر اسلامی
- اصول و ارزشها
- انواع شهر اسلامی
- اصول اسلامی
- رابطه انسان مومن با عالم وجود
- اصول جهانی
- صفات فعل الهی
- ابعاد و معیارهای شاخصهای تحقق اصل طبیعت گرایی در شهر
- طبیعت و عناصر طبیعی
- تنظیم روابط اجتماعی
- صفات محیط مصنوع
- عناصر شهری ومعماری
- الگوی پیشنهادی برای محله ی اسلامی
- روند کلی شاخص سازی در راستای شهر اسلامی
- فرایند ظهور مصادیق«شهر اسلامی»
- نتیجه