قانون داوری تجاری بین‌المللی در ایران در سال 1376 با تغییراتی که در قانون نمونه آنیترال اعمال نموده به تصویب قوه مقننه رسید. قبل از تصویب این قانون، داوری تجاری بین‌المللی تابع مقررات عالی داوری منعکس در قانون آئین دادرسی مدنی (مواد 632- 680) بود. قانون داوری تجاری بین‌المللی می‌کشود تا دخالت دادگاه‌های ایران در احکام داوری را محدود کرده و نقش داوری در زمینه دعاوی تجاری بین‌المللی را تقویت کند. برای این‌که طرفین یک قرارداد تجاری بتوانند از مزایایی این قانون بهره‌مند شوند، باید قراردادی داوری خود را مطابق با این قانون تنظیم کنند. شایان ذکر است برخی از مقررات آن با مثررات قانون آنیترال هماهنگی ندارند. لذا در همل برای تجار بین‌المللی مذکراتی را ایجاد کرده است. از جمله این مشکلات تنظیم ناقص و غیر دقیق قرارداد داوری است که گاه از مقررات تکمیلی آن ناشی می‌شود. بنابراین در این مقاله بیان می‌شود که قرارداد داوری با توجه به چه شروط و محتوایی باید تنظیم شود تا قابل شناسایی و اجرا باشد.
فهرست مطالب
مقدمه
بخش‌اول: شرایط لازم قبل از تنظیم قرارداد داوری
1- اهلیت طرفین قرارداد
2- قابل ارجاع بودن اختلافات به داوری
بخش‌دوم: شکل و فرم قراردادی داوری
1- کتبی بودن قرارداد داوری
2- مستقل یا وابسته بودن توافق داوری
بخش سوم: محتوای قرارداد داوری
1- موضوع داوری
2- تعیین داوران و آیین رسیدگی
بخش چهارم: مقررات تکمیلی قانون داوری تجاری بین‌المللی
نتیجه گیری
منابع و مأخذ
| قيمت فايل: | 3500 تومان |
|---|---|
| تعداد اسلايدها: | 19 |
| خريد فايل از سايت مرجع |