چکیده
یكی از سیاستهای اقتصادی رایج در كشورهای روبه توسعه و حتی كشورهای توسعه یافته صرف نظر از نوع نظام اقتصادی حاكم، پرداخت یارانه به برخی كالاها و خدمات است.یارانه یك سیاست صرفاً اقتصادی نیست زیرا كه دارای آثار اجتماعی و سیاسی قابل ملاحظه ای است. پرداخت یارانه به موازات افزایش نقش دولت در اقتصاد افزایش می یابد و به تدریج هم به لحاظ دامنه ی سرایت و تعداد كالاها و خدمات مشمول و هم به لحاظ مقدار یارانه برای هر واحد مصرف و به موازات افزایش سطح قیمتها افزایش داشته است،یارانه یك مالیات غیر مستقیم منفی است كه وجهه ی دولت را نزد مصرف كنندگان و به ویژه مصرف كنندگان كم درآمد افزایش می دهد. در حالی كه اتخاذ این سیاست از سوی مجامع مالی اقتصاد آزاد و مجامع مالی بین المللی به عنوان تمایلی ناپسند برای انشعاب از اقتصاد بازار و روش قیمت گذاری كالاها و خدمات بر اساس عرضه و تقاضا در بازار آزاد تلقی می شود. بدین ترتیب است كه كشورهای دارای منابع و مواهب طبیعی هنگامی كه درآمدشان از ناحیه ی فروش این منابع افزایش می یابد در جهت تحكیم اساس نظام و تقویت دولت و رفاه عمومی یارانه‌ها را افزایش و در زمانی كه در آمدشان كاهش یافته دچار بدهكاری و كسری تراز پرداختها و نیازمند وام خارجی می‌شوند یارانه ها كاهش پیدا می كند. در ایران سابقه ی یارانه به قحطی های ناشی از جنگهای جهانی و مسئولیت دولت در تأمین غله و نان مردم بر می گردد كه اگر این یارانه ها آشكار هم نبوده در واقع از طریق حمایت های دولتی و تحمل هزینه های آن از سوی دولت وجود داشته است. امید آن است كه این پروژه تحقیقاتی برای یاری آیندگان مفید واقع شود.
فهرست مطالب
| قيمت فايل: | 12000 تومان |
|---|---|
| تعداد صفحات: | 83 |
| خريد فايل word |