تعریف:
ریکاوری محلی است که برای پایش و مراقبت از بیمارانی که درحال بهبودی از اختلالات فیزیولوژیک فوری حاصل از بیهوشی (عمومی یا بی حسی های منطقه ای) و جراحی هستند طراحی شده است.
تاریخچه:
در ابتدای قرن بیستم و بدنبال پیچیده تر شدن جراحی ها و کمبود پرستار باتجربه در بخش ها بتدریج لزوم راه اندازی واحد های مراقبت بعد از عمل در بیمارستان ها حس شد.
بیمارستان جان هاپکینز واقع در ایالت مریلند در سال 1923و بیمارستان عمومی نیویورک در سال 1944 واحد های ریکاوری را راه اندازی کردند و نهایتا در سال 1949 اتاق های ریکاوری جزو الزامات اتاق های عمل شدند.
در سال 1947 مطالعه ای صورت گرفت و در آن یک دوره 11 ساله مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد نیمی از مرگ های 24 ساعت اول بعد از جراحی قابل پیشگیری است و حداقل یک سوم آنها فقط با بهبود مراقبت های بعد از عمل قابل پیشگیری بوده اند .
در سال های 1950 تا 1960 و با گسترش بیشتر جراحی و انجام جراحی بر روی بیماران بدحال، نقش ریکاوری ها گسترده تر شد و بعضی از ریکاوری ها مجبور شدند نقش واحد مراقبت های ویژه را نیز انجام دهند و عملا به بیماران ICU نیز سرویس دهند .
مشخصات اتاق بهبودی:
نزدیک اتاق عمل باشد.
با اتاقهای عمل در یک سطح باشد.
دسترسی راحت به متخصص بیهوشی وجود داشته باشد.
دسترسی ساده و فوری به رادیولوژی، بانک خون و آزمایشگاه را داشته باشد.
به ICU نزدیک باشد.
حداقل یک اتاق ایزوله برای بیمار با زخم آلوده داشته باشد.
معمولا تعداد تخت های لازم در اتاق بهبودی 1/2 تعداد تخت های فعال عمل یا معادل 2 تخت به ازای هر 4 عمل انجام شده در 24ساعت می باشد.
...............
پزشکی