آموزش روخوانی قرآن

« استعاذه » از ريشه ي « عاذ » در لغت به معناي « طلب پناهگاه ـ پناه بردن » و در اصطلاح قرائت عبارت است از: گفتنِ « اعوذ بالله من الشيطان الرجيم ».

ترجمه: « از شيطان رانده شده به خدا پناه مي برم ».

مستحب است قاري قرآن در آغاز قرائت كلام الله مجيد، استعاذه نمايد؛ همچنان كه خداوند تبارك و تعالي در آيه ي 98 سوره ي « نحل » فرموده است:

« فإذا قرأت القرآن فاستعذ بالله من الشيطان الرجيم » يعني: هنگامي كه به قرائت قرآن
مي پردازي، از شيطان رانده شده به خداوند پناه بر.

البته اصل « استعاذه » بايد در قلب و نيّت قاري قرآن واقع شود و همزمان بر زبان جاري گردد.

اما اينكه آيا لفظ استعاذه بايد با حالت جهر (صداي بلند) يا همس (صداي آهسته) اداء شود، تابع قرائت است. يعني اگر قاري به جهر قرائت كند، استعاذه را نيز به صورت بلند و در حالت عكس، استعاذه را آهسته اداء نمايد. اما در حال نماز، چه قرائت با صداي بلند و چه با صداي آهسته باشد. استعاذة قبل از بسم الله سوره ي حمد را آهسته و مخفي اداء كند.