آدمي در مسير تكاملي خود مالك منابع و وسائلي براي زندگي مؤثر است ، اوست كه ميتواند خود را در زمان حال تجربه كند و گذشته و آينده را از طريق به ياد آوردن و پيش بيني وقايع به تجربه در آورد.
خداوند متعال نيز آدمي را آگاه و مسئول آفريده است تا بتواند از طريق آگاهي هاي خود ، قادر به انتخاب باشد و مسئوليت رفتارهاي نهان و آشكار خود را بپذيرد و توانائي آن را به دست آورد كه پاسخ هاي مناسبي به محرك هاي دروني و بيروني خود ارائه نمايد و به عنوان موجودي متكامل شامل جسم ، هيجانات، افكار ، احساسات و ادراكات در محيطي مناسب به اصلاح و تعادل رفتار خود بكوشد و خود را به شكوفائي برساند ( 1)
براي دستيابي به فضائل ، موانع و دردها و رنج ها ی فراوانی در برابر انسان است .اگر آدمي بتواند بر مشكلات خود فائق آيد و از سدهاي پيش راه بگذرد ، نگهداشتن و پايداري فضيلتهاي به دست آمده را آسان از دست نمي دهد و چنان چه فرزندان ما به اين حكمت زيبا در كسب فضائل آگاه شوند قطعاً در بردباري و شكيبائي ها استوارتر خواهند بود