افرادی با اختلال اضطراب اجتماعی، نوعاً محتاط، کمرو، و در گروه ها ساکت هستند و وقتی که در مرکز توجه می باشند، احساس ناراحتی دارند، آنها همراهی کردن با دیگران را آرزو می کنند، اما از این می ترسند که دیگران آنها را غیر دوست داشتنی، گیج یا ملال آور، درک کنند. بر این اساس آنها از صحبت کردن در جمع، بیان عقاید یا حتی زندگی با همسالان اجتناب می کنند؛ چنانچه اغلب اشتباهاً به عنوان «مغرور» برچسب خورده اند.
افراد با اضطراب اجتماعی اعتماد به نفس ندارند و ارتباط با مردم به طور مقتدرانه برایشان سخت است و قادر به صحبت کردن یا عمل کردن در جلو یا حتی گروه های کوچک مردم نیستند. در نافذترین شکل وقتی این اختلال در کارکرد افراد، در یک دامنۀ وسیع از موقعیت های اجتماعی تداخل ایجاد کند. اصطلاح اختلال اضطراب اجتماعی تعمیم یافته به کار برده شده است. اختلال اضطراب اجتماعی نخست در زندگی و اغلب در کودکی مشاهد می شود (استین ، گورمن ،2001).
تقریباً 50 درصد از افراد با اختلال اضطراب اجتماعی، شروع آنرا قبل از نوجوانی گزارش داده اند و سایرین شروع آنرا در مدت کوتاهی بعد از نوجوانی می دانند (اسکین و همکاران 1992؛ مگی و همکاران،1996؛ کسلر و همکاران،1998؛ به نقل از استین و گورمن،2001).
فهرست
٢-١ اضطراب اجتماعی١٢
٢-٢ تصویر بالینی از فردی با اختلال اجتماعی١٣
٢-٣ تشخیص١٧
٢-٤ سبب شناسی١٨
٢-٥ دیدگاه روان پویشی١٨
٢-٦ دیدگاه رفتارگرایی١٨
٢-٦-١ شرطی شدن اضطراب١٩
٢-٦-٢ شرطی شدن کلاسیک١٩
٢-٦-٣ شرطی شدن عامل١٩
٢-٧ دیدگاه شناختی٢٠
٢-٨ دیدگاه زیست شناختی٢٣
٢-٩ دیدگاه انسان گرایی٢٤
٢-١٠دیدگاه اجتماعی٢۵
٢-١١ جنبه های مختلف اضطراب اجتماعی٢۵
٢-١١-١ جنبه های رفتاری٢۵
٢-١١-٢ جنبه های شناختی٢٦
٢-١١-٣ جنبه های بدنی٢٧
٢-١٢ همه گیر شناسی٢٧
منابع
منابع فارسی
منابع انگلیسی
| قيمت فايل: | 27000 تومان |
|---|---|
| تعداد صفحات: | 60 |
| تعداد اسلايدها: | 60 |
| خريد فايل از سايت مرجع |