ادبیات نظری و پیشینه تجربی شادکامی

شادکامی شامل حالت خوشحالی یا سرور (هیجانات مثبت)، راضی بودن از زندگی و فقدان افسردگی و اضطراب (عواطف منفی) است (آرجیل، 2001؛ به نقل از خوش کنش). ازآن جاکه شادي يکي از هيجانات اساسي بشر است، لذا هر کس به فراخور خود آن را تجربه مي‌نمايد؛ اما تعريف شادي به سادگي تجربه‌ي آن نيست. افلاطون در کتاب جمهوري به سه عنصر در وجود انسان اشاره مي‌کند که عبارت‌اند از: قوه عقل يا استدلال، احساسات و اميال. افلاطون شادي را حالتي از انسان می‌داند که بين اين سه عنصر تعادل و هماهنگي وجود داشته باشد (ديکي، 1999).

ارسطو شادي را زندگي معنوي مي‌داند (آيزنک، ترجمه: فارسي 1378). جان لاک و جرمی بنتام معتقدند که شادي مبتني بر تعداد وقايع لذت‌بخش است (آيزنک، ترجمه فارسي 1378). آرجيل و همکاران (1995) شادي را ترکيبي از وجود عاطفه مثبت، فقدان عاطفه منفي و رضايت از زندگي مي‌دانند. جامع‌ترين و درعین‌حال عملياتي‌ترين تعريف شادماني را وينهوون (1988) ارائه مي‌دهد. به نظر او، شادماني به قضاوت فرد از درجه يا ميزان مطلوبيت کيفيت کل زندگی‌اش اطلاق مي‌گردد. به عبارت ديگر، شادماني به اين معناست که فرد چه‌قدر زندگي خود را دوست دارد.

فهرست مطالب

2-5. شادکامی
2-5-1. تعریف شادکامی
2-5-2. شادکامی و سلامت
2-5-3. شادکامی و اعتقادات مذهبی
2-5-4. سایر عوامل مؤثر بر شادکامی
2-8. پیشینه تحقیق
2-8-1. سلامت روان و ایمان
2-8-2. ارتباط سلامت روان با شادکامی، سبکهای دل-بستگی و منبع کنترل
2-8-3. ارتباط ایمان با شادکامی، سبکهای دلبستگی و منبع کنترل
2-8-4. تحقیقات ترکیبی
2-8-5. فرضیه های پژوهش

منابع