مکانیزم های ایجاد هماهنگی در سیستم های زنجیره عرضه

مدیریت
مکانیزم های ایجاد هماهنگی در سیستم های زنجیره عرضه چکیده مدیریت زنجیره عرضه (SCM) به عنوانی بسیار مهم در مدیریت تبدیل شده است. از آنجاییکه اعضای زنجیره عرضه ، عموما نهادهای اقتصادی مستقل و متفاوتی هستند یک موضوع مهم در SCM توسعه مکانیزم هایی است که اهداف آنها را همتراز و فعالیت هایشان را طوری هماهنگ کند که عملکرد کل زنجیره ، بهینه شود. در این مقاله مروری بر مکانیسم های مختلف هماهنگی در زنجیره عرضه در چارچوبی که بر پایه ساختار تصمیم گیری زنجیره عرضه و نیز ماهیت تقاضا میباشد انجام میشود. این چارچوب، جنبه های رفتاری و اطلاعات مورد نیاز برای هماهنگی زنجیره عرضه را برجسته میکند. شناسایی این دو موضوع چندین مسیر را برای تحقیقات آتی در این زمینه روشن مینماید. نهایتا به اختصار به چگونگی ایجاد هماهنگی از طریق اینترنت نیز پرداخته میشود. کلمات کلیدی: مدیریت مکانیزم های ایجاد هماهنگی مدیریت زنجیره عرضه (SCM) Supply Chain Management 1)مقدمه در دو دهه اخیر اعضای انجمن های علمی و نیز صاحبان مشاغل خود را علاقمند به بحث مدیریت زنجیره عرضه نشان داده اند. جهانی شدن داد و ستد ها ، افزایش رقابت ، کاهش تفاوت بین محصولات از نظر کیفیت و عملکرد همه و همه دانشمندان و صنعتگران را مجبور کرده که در مورد کاراتر و اثربخش تر کردن فعالیت های تجاری ، بررسی های مجدد انجام دهند. به طور خاص ، آنهاجهت رسیدن به اهداف فوق به دنبال ایجاد هماهنگی بین اعضای زنجیره عرضه هستند.یک زنجیره عرضه شامل چند سازمان متمایز ( عرضه کننده مواد خام – تولیدکننده – حمل کننده – خرده فروش ها و ...) که مسئول تبدیل مواد خام به محصول نهایی بوده و این محصولات را در حداقل زمان و با کمترین هزینه به مشتری میرسانند. هر کدام از سازمان های فوق ، حلقه ای از زنجیره عرضه هستند. اغلب ، سازمان های موجود در زنجیره عرضه نهادهای اقتصادی مستقلی هستند. SCM برآنست که یک رویکرد برای کل سیستم ها طوری بکار بندد که تمام جریان مواد، اطلاعات وخدمات را جهت ارضاء تقاضای مشتری مدیریت کند.این فلسفه ، تغییراتی اساسی را در زمینه مدیریت تجارت ایجاد کرده است. به طور سنتی مدیران مدیران تنها بر منافع شرکت خود متمرکز میشوند.حال آنکه در SCM هدف ایجاد هماهنگی بین فعالیت های همه شرکت های وابسته به یک زنجیره عرضه است. مطالعات بیشماری نشان داده است که مزایای عمده ای از بحث SCM حاصل میشود، و البته چالش هایی را نیز برای مدیران به همراه خواهد داشت. نکته مهمی که وجود دارد اینست که علیرغم آنکه یک راه حل مجتمع ممکن است به بهینه شدن کل سیستم زنجیره عرضه منجر شود ولی این راه حل لزوما بهترین جواب برای تک تک اعضای سیستم نیست. در نتیجه هر عضو از زنجیره عرضه بیش ار آنکه علاقمند به بهینه سازی کل سیستم باشد ، مایل به بهینه سازی اهداف خود است. نتیجتا یک نکته کلیدی در بحث SCM توسعه مکانیزم هایی است که اهداف اجزاء مستقل سیستم را همتراز و بین فعالیت ها و تصمیم گیری های آنها تعامل ایجاد کند تا عملکرد کل سیستم بهینه شود. از منظر عملیاتی ،SCM برآنست که بطور موثر عرضه کننده ، تولید کننده ، انبارهای کالا و انبارهای عمومی را طوری یکی کند که محصول در زمان، مکان و مقدار صحیح طوری تولید و توزیع شود که هزینه کل در عین ارضاء نیازهای خدماتی بهینه شود. با توجه به این مفهوم، مکانیزم هماهنگی زنجیره عرضه یک طرح عملیاتی است جهت ایجاد هماهنگی بین فعالیت های تک تک اعضای زنجیره و بهبود سود کل سیستم. زمانیکه اعضای زنجیره، نهاد های اقتصادی متفاوت و مستقلی هستند مکانیزم فوق بایستی شامل یک برنامه مشوق جهت تخصیص سود حاصل از اجرای آن (مکانیزم) به اعضای زنجیره باشد تا آنها را به همکاری و هماهنگی ترغیب کند. فهرست مطالب چکیده 3 1)مقدمه 3 2) نقش های هماهنگی زنجیره عرضه 6 3) سیستم های زنجیره عرضه متمرکز 9 جدول1 9 3.1) سیستم های قطعی 10 3.1.1) عدم هماهنگی زمانی 11 3.1.2) هماهنگی زمان 12 3.2)سیستم های تصادفی 15 3.2.2)فرآیند تقاضای مرتبط 21 مکانیزم های هماهنگی با استفاده از اینترنت 22 4) سیستم توزیع غیرمتمرکز 23 4.1)سیستم قطعی 25 4.1.1)حالتیکه که تنها یک خرده فروش وجود دارد 26 4.1.2) حالت خرده فروش های غیرهمسان 30 4.2) سیستم های تصادفی 34 5) نتیجه گیری ها و مطالعات آتی 36 منابع 39