چارچوب نظری و پیشینه پژوهش امید به زندگی

واژه "امید به زندگی" در لغت به معنی تعداد متوسط سال هایی است که یک شخص اگر شرایط مرگ و میری را که در جدول عمر مشخص شده، به کار بندد، زندگی خواهد کرد (رونالد، 1985). در اصطلاح عبارت است از تعداد سال هایی که انتظار می رود یک فرد از یک سن تا سن دیگر زنده باقی بماند (حسینی، 1384).

در پژوهش حاضر اميد به زندگي بر اساس پرسش نامه اميد به زندگي حلاجیان (1388)که شامل 33 جنبه از حالت هاي اميدواري و درماندگي مي باشداندازه گيري شد.

بر خلاف گروپمن كه خصيصه ي انفعالي براي اميد در نظر مي گيرد و آن را مانند دارونما تلقي مي كند، اسنايدر معتقد است كه اميد، خصيصه ي فعالي است كه در بر گيرنده ي داشتن هدف، قدرت برنامه-ريزي و اراده براي دستيابي به هدف، توجه به موانع رسيدن به هدف و توانايي رفع آن ها است: نااميدي، فرد را در وضعيت غير فعالي قرار مي دهد كه نمي تواند موقعيت هاي مختلف خود را بسنجد و در مورد آن ها تصميم بگيرد. نااميدي، شخص را در برابر عوامل تنش-زا، بي دفاع و گرفتار مي كند. شخص با گذشت زمان، تمامي اميد خود را از دست مي دهد و افسردگي عميق را جايگزين آن مي كند. طرز تفكر وي حالت انعطاف ناپذير همه يا هيچ دارد كه مانع حل مسئله مي شود. در حقيقت نااميدي باعث تضعيف مهارت حل مسئله در فرد مي شود. همچنين سبب مي شود كه فرد به طور دايم تجربه هاي خود را به شكل منفي و نادرست ارزيابي كرده و پيامدهاي نگران كننده اي را براي مشكلات خود در نظر بگيرد. (طاهری و همکاران، 1391) يكي از مشغله هاي بزرگ ذهن انسان، خود انسان است .آفرينش و پيدايش انسان، هدايت شده و جهت دار است يا بي جهت و تصادفي بوده است. اگر براي بودن انسان معنايي وجود دارد، آن معنا يا آن معناها چيست و كدامند و چگونه بايد آن ها را دريافت و محقق ساخت. (فرانکل، 1975؛ ترجمه یزدی، 1375).