در تاريخ هر كشوري، با گذشت زمان و برخوردار با آداب و رسوم، فرهنگها و هنرهاي گوناگون همواره سبكهاي خاصي از هنر و بخصوص معماري بوجود مي آيند كه مطالعه هر كدام از اين طريق، خود نشانگر ذوق، سليقه، استعداد و امكانات آن عصر مي باشد.
طبيعي است اين آثار در ابنيه در طي قرون متمادي، همواره مورد اسيب و لطمات گوناگون قرار گرفته و شكل اصلي خود را از دست مي دهند. اما در اين بين، همواره آثاري نيز وجود دارند كه از استحكام خوبي برخوردار بوده و تا زمالن حاضر، بر جاي مانده اند.
آنچه حائز اهميت است، دسترسي به اين اثار مي باشد كه متاسفانه در مورد ايران، با توجه به تغيير حدود و ثغور، در طي ساليان متمادي، برخي از اين آثار به ساير كشورهاي همسايه تعلق يافته است.