عدهاي بر اين باورند كه آدمي ميبايست با شناخت استعدادهايش، يكي را پيش رو فرانهد و تمامي امكانات و تواناييهاي خود و محيط اطراف را صرف شكوفايي آن نمايد. به باور اين عده عمر و توانايي بالقوه بشر فرصت كندن بيش از يك چاه در زمين زندگاني را نميدهد، پس بايد تمام تلاشها جهت هرچه عميقتر شدن آن چاه صورت گيرد و نه كندن چاههاي بيشتر. صحبت كردن پيرامون اين فلسفه له يا عليه آن مبحثي است كه به اهل فن مربوط است و مجال آن نيز در اين زمان و فضاي اندك نيست، اماآنچه روشن است اين است كه در زندگي با نمونههايي برميخوريم كه مثال كاملا نقض اين فسلفه تلقي ميگردند