از ژرفای نماز

به نام خداوندى كه دارنده رحمتى همگانى و بخشنده رحمتى هميشگى است.

اين جمله، سرآغاز همه سوره هاى قرآن، سرآغاز نماز، سرآغاز همه كارها و فعاليتهاىيك مسلمان است.يعنى شروع همه كارها فقط به نام خداست، همه چيز انسان، آغاز زندگى اش و تمامى جلوه هاى زنده بودنش به نام خداست.مسلمان به نام خدا روزش را شروع مى كند و به نام او بر تلاش روزانه خود نقطه پايان مى گذارد.با ياد او به بستر مى رود و با استعانت او سر از بستر برمى دارد و فعاليت روزانه خود را از سر مى گيرد و سرانجام با نام او و ياد او چشم از اين جهان برمى گيرد و رهسپار سراى جاويدان مى شود.

الحمد لله رب العالمين -ستايش و سپاس مخصوص خداست كه مدبر جهانيان و جهانهاست.همه ستايشها و سپاسها مخصوص اوست، چون همه عظمتها از آن او و همه رحمتها از سوى اوست.او مجمع همه خصلتهاى ستوده است و همه نيكيها و نيكوكاريها از سرچشمه وجود اوست.پس ستايش او ستايش نيكى و نيكوكارى است و جهت دهنده به همه كوششهايى كه به هواى نيكى و نيكوكارى انجام مى گيرد.

هر كس در خود چيزى از خصلتها و رفتارهاى قابل ستايش مى بيند بايد آن را از فيضرحمت و لطف خدا بداند، زيرا خداست كه در انسان، مايه هاى نيكى را به كار برده و ذات و سرشت او را آماده و جويا و پذيراى نيكى و فضيلت ساخته و به او قدرت تصميم-كه ابزار ديگرى است در راه نيكو شدن و نيكويى كردن-بخشيده است.

اين بينش راه خودبينى و خودشگفتى را بر انسان مى بندد همچنان كه از بى مصرفگذاردن يا بيهوده مصرف كردن خصلتهاى نيك و توانهاى نيكى آفرين در وجود آدمى جلوگيرى مى كند.