دعا

دعا كليد عطاء و وسيله ي قرب الي الله تعالي و مخ عبادت و حيات روح و روح حيات است.

دعا كوبه ي باب رحمت رحيميّه و سبب فتوح بركات شرح صدر و نور و ضياي سر است.

دعا موجب رسوخ حب ذكر الهي در دل، و منزه نفس از رَيْن شواغل است.

دعا سير شهودي و كشف وجودي اهل كمال و تنها رابطه ي انسان با خداي متعال است.

دعا توشه ي سالكان حرم كبرياي لايزال، و شعار عاشقانقبله ي جمال، و دِثار عارفان كعبه ي جلال است.

دعا معراج عروج نفس ناطقه به اوج وحدت، و وكوچ به ملكوت عزت است.

دعا مِرقات ارتقاي انسان به مقام ولايت، و رَفْرَف اعتلاي وي به مرتبت خُلّت است.

دعا واسطه ي اسم اعظم گرديدن انسان ودست يافتن به كنوز قرآن و داراشدن رموز تصرف طبايع احرام و اركان است.

دعا كاسر قلب و جابر آن به أنا عِندَ الْمُنكَسرَه قُلوبُهمْ است. يعني دل از ذكر و دعا شكسته شود و دل شكسته درست ترين و ارزنده ترين كالاي بازار هستي است كه خدا در دل شكسته است[1].