بررسي تطبيقي قراردادهاي بين‌المللي نفتي ايران با قراردادهاي نفتي ساير كشورها

در نگاهي كلي مشاهده مي گردد كليه قرار دادهاي بين المللي نفتي ايران در دو دسته اصلي تقسيم بندي و جاي  مي گيرند. دسته اول موسوم به قرار دادهاي“ مشاركت در توليد Production  Shairing ” مي‌باشند كه تا قبل از پيروزي انقلاب اسلامي در ايران منعقد مي گرديده است و دسته ديگر از قرار دادها كه پس از استقرار جمهوري اسلامي ايران با تشكيل وزارت نفت و به منظور حفظ، توسعه و بهره برداري ذخاير نفت و گاز انعقاد يافته كه اينگونه از قرار دادهاي نفت و گاز عمدتاً در قالب قرار دادهاي خريد خدمات پيمانكاري بوده است، براي نمونه مي توان به قراردادهاي توسعه ميدان نفتي پارس جنوبي اشاره نمود فازهاي متعدد آن در قالب عقد قرار دادهاي بين المللي بيع متقابل تحت اجرا مي باشد كه مورد پژوهش و تحليل قرار مي گيرد.

اين رساله بر آن مي باشد تا ضمن تطبيق انواع قرار دادهاي نفتي ايران با يكديگر ابتدائاً ابهامات اين گونه قرار دادها را بررسي نموده و سپس به مقايسه قرار دادهاي بين المللي ايران با ساير قراردادهاي بين المللي كه ديگر كشورهاي نفت خيز جهان تاكنون منعقد نموده اند و يا هم اكنون مي نمايند پرداخته، تجزيه و تحليل حقوقي به عمل آورد و تا انتهاي رساله بتواند در خصوص نظام حقوقي اقسام قراردادهاي بين المللي نفت و گاز بررسي تطبيقي مفيدي ارائه نمايد، جهت نيل به اين هدف، رساله در چهار فصل مجزا به شرح ذيل تدوين گرديده است:

فصل اول معرفي كلي نفت و اقسام قراردادهاي بين المللي نفت وگاز و وجوه اشتراك و افتراق آنها را شامل مي گردد

فصل دوم به ويژگي ها و مكانيزمهاي قراردادهاي بين المللي نفتي  ايران و بررسي اقسام اين عملكرد‌ها اختصاص يافته است.

فصل سوم  ماهيت حقوقي قانون حاكم و روش هاي حل اختلاف در قراردادهاي بين المللي نفت وگاز را مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار مي دهد.