رجايي

سالها است كه به بزرگداشت صوري “رجايي” عادت كرده ايم، خيلي ها در اين ميان، از زندگان يا مردگان، براي ما به حق يا نابه حق؟ “عادي” شده اند؛ اما نمي دانم در تصوير يا صدا يا كه اساساً در ياد رجايي چه سرّي نهفته است كه ما را هنوز هم كه هنوز است آتش مي‌زند. نمي دانم آيا اين سر را در مبارزات رجايي بايد جست يا كه در گفتار شيك و مطنطنش يا در ژستهاي روز آمد و مطابق ميل طبقه اي از قدما يا متجد دين.

بالاخره آيا رجايي با اصولگرايي مصطلح است كه رجايي شد يا با نوانديش و آلابوانش؟

مهم نيست كه هر يك از اين اوصاف را براي رجايي صادق بدانيم يا كاذب؛ مهم اين است كه بدانيم رجايي شدن رجايي، به صرف اين اوصاف سامان نيافت. رجايي را خصوصيتي بود كه اگر نامش بر سر زبانها نمي افتاد و حتي اگر پاي به وادي سياست نمي‌گذارد، همچنان رجايي بود: رجايي با جديت در دينداري، در راستي و كمرنگي در رابطه با خدا و در ديگر خواهي، انسان دوستي و صداقت در ارتباط با ديگران، رجايي ما شد همان رجايي كه به رغم افول همه انقلابي نمائيها و چريك بازي ها، براي ما هنوز هم زنده است. چرا كه حساب اين “گوهر فضيلت” را با آن اعراض روي و ريا نبايد يكي گرفت؛ فضيلتي كه همانطور رجايي معلم و عضو نهضت آزادي مي توانست واجد آن باشد، كه رجايي رئيس جمهور و مخالف نهضت آزادي نيز مي توانست.