اسكارني مير (آرشيتكت برزيلي)

اسكارني مير[1] در پانزده دسامبر1907 در منطقة پر شيب تپة ريود جانروي[2] برزيل بدنيا آمد. و از آن سپس در آن منطقه شروع به كار كرد. البته همراه با گهگاهي سرزدن به ايتاليا و فرانسه. در سال 1934 از دانشكدة ملي بلاس آرتز[3] در ريوجانرو فارغ التحصيل شد. اين آرشيتكت نامي در طي دوران دانشجويي در ادارة‌ لوسياكستا[4] مشغول به كار بر روي نقشه هاي ساخت وزارتخانة‌ملت كه توسط آرشيتگت معروف فرانسوي لوكوربوزير[5] طراحي شده بود شد. در طول اين پروژه بود كه ني مير شهردار ثروتمند‌ترين ايالت مركزي برزيل جزلينو كوبيشك[6] كه بعدها رئيس جمهوري برزيل شد را ملاقات نمود. اين ملاقات در سال 1940 با شهردار وقت بلوهوريزنتال[7] پايتخت ايالت ميناس جرياس[8] روي داد. وي از ني مير خواست كه يك منطقه در جنوب شهر بنام پمپولا توسعه دهد. بنابراين وي ني مير را براي طراحي تعداد ساختمان بنام گروه پمپولا [9]فرا خواند. اين اولين كاري بود كه وي بصورت تكي انجام داد يعني وقتي كه سي و سه سال بيشتر نداشت. ساختمان در سال 1943 كامل شد و بحث زيادي را ايجاد كرد كه همچنين باعث شد براي اولين بار توجه جهاني به سوي اسكارني مير جلب شود. با اينكه ساختمان هاي ني مير داراي شكل هنري است اما وي هدف عملي از يك شكل هنري و يا هر خميدگي از ساختمانهايش را مهم مي‌دادند و نقش هر يك از آنها را اغلب توصيف مي‌كند. بعدها اين شهردار به سمت رياست جمهوري منصوب شد و در اين منصب ني مير را به عنوان رئيس معماري برزيليا معرفي كرد و باعث شد ني مير مشغول پروژه‌هاي متعددي شود. وي در طي پروژه‌ها جهاني ديگرش دوباره با لوكور بوزير[10] در نقشه كشي (طراحي) ادارة‌مركزي سازمان ملل متحد در امريكا همكاري نمود. در سال 1947 شهرت جهاني او هنگامي كه براي طراحي ستاد مركزي سازمان ملل به امريكا سفر كرد به اثبات رسيد. در سال قبل از آن وي دعوت نامه‌اي را براي تدريس در دانشكده يل[11] دريافت كرده بود اما به هر حال به خاطر اعتقادات شديد وي به سوسياليسم ويزاي او اين اجازه را به وي نمي داد. در سال 1950 اولين كتاب در مورد كارهاي اسكارمير در امريكا توسط استاموپاپاداكي[12] منتشر شد. در طول دهة 1950 يك مركز تحقيقات هوانوردي در نزديكي سائوپائولو طراحي كرد. در پاريس، يك مركز فرهنگي براي لوهور[13] و ايتاليا،‌ اداره تأليفات مون دادوري[14] در ميلان و ساختمان ادارة اف اي تي اي[15] در تورين طراحي نمود.