در اواسط دهه 70 ريزپردازنده ها ساختار ساده اي داشتند و در اين زمان هر ريزپردازنده از يك واحد پردازشگر مركزي (cpu) و يك تراشه LSI (شامل 5/000 ترازيستور) تشكيل شده بود و با فركانس 1 تا 5 مگاهرتز در يك سيستم 8 بيتي كار مي كرد و اين ريزپردازنده ها داراي 2 الي 7 ثبات 8 بيتي بودند. به خاطر قيمت و بهاي اندك و اندازه كوچك ريزپردازنده ها، در بيشتر سيستم هاي كامپيوتري از آنها استفاده مي شد و به جائي رسيد كه جايگزين سيستم هاي mainframe و ميكروكامپيوترها شدند. با ظهور ريزپردازنده ها هر خانه اي داراي يك كامپيوتر ديجيتالي است.
از دهه 70 به بعد ريزپردازنده ها تغييرات زيادي كرده اند و در دهه 90 ريزپردازنده ها 32 بيتي تا 64 بيتي شدند. و با فركانس هايي از 25 تا 200MHZ كار مي كردند و عملاً داراي تراشه هايي با سه ميليون ترازيستور بودند (VLSI). اكثر اين ريزپردازنده ها قادر بودند بيشتر از يك دستورالعمل را در يك چرخه اجرا كنند. تمامي ريزپردازنده‌هاي پيشرفته داراي يك تراشه FPU هستند و اكثر آن ها داراي 16تا 32 ثبات همه منظوره در CPU و يك رجيستر فايل با 32 ثبات براي IU و يك رجيستر فايل با 32 ثبات جداگانه براي FPU هستند