مقدمه
بسیاری از پیامدهای منفی در زندگی معتادان به مواد مخدر نظیر مشکلات قانونی،
فشارهای خانوادگی و اجتماعی، آسیب‌های جسمانی مثل ابتلا به بیماری‌های
عفونی، هپاتیت و ایدز و نیز افزایش مخارج تهیه مواد و به دنبال آن احساس
خسته شدن از مصرف مواد مخدر، حداقل تعداد زیادی از معتادان را به فکر اقدام
به ترک اعتیاد انداخته است.(2،3،4)
با وجود احساس نیاز به ترک، یکی از دلایل برخورد توأم با شک و تردید
معتادان با پدیده ترک اعتیاد و سم‌زدایی از موادمخدر، داشتن احساس نگرانی
از علایم ترک به خصوص علایم جسمانی آن است. این دودلی علاوه بر تأثیر
قابل ملاحظه بر ورود بیماران به پروسه ترک اعتیاد، بر تکمیل درمان سم‌زدایی
و در نهایت ورود به مرحله درمان طولانی مدت روان‌شناختی ـ اجتماعی نیز
تأثیر می‌گذارد. لذا برای طراحی یک برنامه درمانی موفق، از یک طرف توجه
به حداقل ناراحتی جسمی و روانی و از طرف دیگر انجام ملاحظاتی برای افزایش
تعداد افراد تکمیل کننده مرحله درمان و نیز بیماران وارد شده به مرحله
دراز مدت ضروری به نظر می‌رسد.(5،6،7)
با توجه به هزینه بالای درمان بستری جهت سم‌زدایی و همچنین اجبار به ترک
منزل و قطع فعالیت شغلی، متقاضی استفاده از خدمات سرپایی سم‌زدایی در بین
معتادان بیشتر است. به همین دلیل حرکت به سوی موفقیت هر چه بیشتر درمان
سم‌زدایی با روش سرپایی براساس ملاک‌های ذکر شده، قدمی بهینه و مثبت در
برخورد با خیل عظیم معتادان متقاضی ترک اعتیاد است.(8،9،10،11،12)
داروهای اساسی رایج در سم‌زدایی مواد مخدر شامل آگونیست‌ها و آنتاگونیست‌های
موادمخدر و همچنین آگونیست‌های رسپتور آلفا - دو آدرنرژیک است که از سال‌ها
پیش کاربرد دارند. پیشرفت علم عصب‌شناسی پایه در سطح رسپتوری و یافتن
ارتباطات شیمیایی در تعاملات بین گیرنده‌های مرتبط با علایم مختلف ترک
اعتیاد، امید رسیدن به موفقیت درمانی بالاتر را نوید می‌دهد.(6،7،13)
