چند مورد از برخورد هاي انساني عمو تُم را با هم نوعانش بنويسيد.
عمو تُم هنگام بازگشت به كلبه و طي ساعات كار همواره براي دل جويي كردن از ضعفا و نوميدان و تسلّا بخشيدن به آن ها وسيله اي مي يافت.اين مرد عجيب ، خاموش و صبور ، داوطلبانه بار همه را حل مي كرد بدون اين كه هرگز از كسي كمك بخواهد هميشه همه جا آخر مي آمد كم تر سهم مي گرفت و تازه همان را با ديگران تقسيم مي كرد و در شب هاي يخبندان روپوش مندرس خود را به زن بيماري مي داد كه از شدّت تب متشنّج بود. در مزرعه سبد كارگران ضعيف و رنجور را پر مي كرد وبراي اين كار خود را به خطر مي انداخت.
2) لگري چه چيزي را لازمه ي سپردن مسئوليّت مباشري به عمو تُم مي دانست؟چرا؟ لگري عقيده داشت لازمه ي سپردن اين گونه مسئوليت ها به يك غلام خشونت و سنگدلي نسبت به اوست.
3) عمو تُم ضعف ارباب را چگونه به روخش كشيد؟ گفت : « تا كنون كارهايي را كه به نظرم درست و عاقلانه بوده ، انجام داده ام در آينده هم هميشه همين طور رفتار خواهم كرد . هرگز هيچ كار بدي نخواهم كرد .» وگفت : « ارباب مي دانم كه شما مي توانيد كار هاي وحشتناكي انجام دهيد امّا هنگامي كه جسم را كشتيد ديگر كاري از دستتان بر نمي آيد و پس از آن ابديّت در كار است .»
4) اعتقاد به سراي باقي را در كدام بخش از سخنان عمو تّم مي توان دريافت؟
آن جا كه مي گويد : من همه ي نيروي بازوان و همه وقت و توانايي ام را در اختيار شما مي گذارم ، امّا روانم را نمي توانم به وجود فناپذيري بسپارم ... آن را براي خداوند محافظت مي كنم . دستورات خداوندي را بر همه چيز بر مرگ و بر زندگي مقدّم مي شمارم ... آقاي لگري مي توانيد يقين داشته باشيد كه من ذرّه اي از مرگ باك ندارم بلكه در انتظارش هستم هر بار بخواهيد مي توانيد مرا شلّاق بزنيد ، از گرسنگي بكشيد ... آتشم بزنيد . همه ي اين ها وسيله خواهند شد براي اين كه هر چه زود تر مرا به دياري كه بايد به آن جا بروم روانه كند.