مقدمه:
اهميت اقدامات جنگ الكترونيك:
استفاده از تجهيزات الكترونيكي يا بطور مستقل انجام ميگيرد. مانند رادارها و مخابرات و يا به صورت همراه و جزئي از سلاحهاي نظامي دفاعي، مانند موشكها و هواپيماها بكار برده ميشود كه در هر حال كاربرد صحيح آنها بهر صورتي كه باشد، باعث ارتقاء سرعت، وقت و قدرت نظامي شده و موجب ميگردد تا ضريب موفقيت در جنگهاي امروزي بالا رود. ماحصل كلام اينكه در پرتو اين كاربرد، شرايط ميادين نبرد بگونهاي رقم زده شده است كه امروزه اين ميدانها علاوه بر ايجاد عمق، پهناور و قضا داراي بعد چهارمي بنام «قلمرو و طيف امواج الكترومغناطيسي، هم شدهاند. اين بعد آنچنان در تمامي زوايا و نقاط صحنههاي نبرد نفوذ در رسوخ كرده است كه شايد بتوان گفت بدون توجه به آن پيشرفت در ساير ابعاد جنگ هم، امكان پذير نخواهد بود. با آنكه اين قلمرو (طيف امواج الكترومغناطيسي) نيز همانند زمان بطور فيزيكي ملموس و مشهود نميباشد، ولي داراي اثرات و نتايجي است كه ارزش حضور آن را تأييد مي كند، از طرف ديگر مطرح شدن نگرش سيستمي نسبت به جنگها و شازعات بشري در قالب اصول و تئوريهاي فرماندهي و كنترل ، نيروهاي نظامي و درگير را آن چنان به ارتباطات قوي و پيچيده هدايت و كنترلهاي سريع و نيز تصميمگيريهاي قاطع و به موقع نيازمند كرده است كه نقش تجهيزات الكترونيكي و مخابراتي در اجراي اين اصول و شيوهها را نه تنها انكار ناپذير بلكه هر اقدامي بدون آنها را امكان ناپذير مي نماياند. مورد ديگر اينكه ، با توجه به ضرورت شناسائي رقبا و دشمنان در صحنههاي جهاني و منطقهاي براي يك كشور و اطلاع از شرايط كه آن كشور را جهت ايفاي نقش منطقهاي و جهاني و حداقل حفظ موجوديت خود، توانمند ميسازد.
اهميت و ارزشي بدست آوردن اطلاعات و آگاهيهاي كيفي، دقيق و سريع بيش از بيش مشخص ميشود، با توجه به موارد فوق ، جا دارد كه اين دوران را «عصر اطلاعات» نامگذاري نمايند.
بنابراين كشوري كه داراي اطلاعات كافي در امور اشتراكي و تاكتيكي نباشد همانند يك عنصر كور و كر، ضعيف و مشفعل عمل خواهد كرد. لذا استنباط ميشود كه استفاده از تشعشعات الكترومغناطيسي ناشي از وسايل و تجهيزات الكترونيكي دشمنان و رقبا ميتوانند بعنوان يكي از مهمترين و غنيترين منابع كسب اطلاعات مطرح گردد.
با اين استدلال است كه در حال حاضر بعلت ارزش و اهميت اطلاعات، آنرا فرد چهارم سيستمهاي فرماندهي و كنترل [1]ميدانند . از سوي ديگر پيش بيني مي گردد در نبردها و جنگهاي آينده ميتوان از سه نيرو و قوه قدرتمند هستهاي شيميايي و الكترونيكي بهرهمند شد. اما از آنجائي كه قدرت تخريب سلاحهاي هستهاي زياد بوده و اثرات ناشي از آن زيانبار است. بصلاح كشورهاي واجد اين سلاح نيست كه از آن استفاده نمايند، زيرا خودشان هم بنحوي متضرر خواهند شد. از اين رو آنرا بصورت يك عنصر بازدارنده مقبولتر ميدانند .