پيشرفتهاى سريع علوم تجربي، رياضي، فنى و علوم انساني، بهويژه علوم تربيتي، روانشناسى و تکنولوژى آموزشى در جهان امروز، ايجاب مىکند که معلمانِ تمام دورههاى مختلف تحصيلى بهطور مستمر به دانشافزائي، خودسازى و کسب مهارتهاى لازم در انتقال عناصر فرهنگى به نسل آينده بپردازند و کودکان، نوجوانان و جوانان را با حاصل تحقيقات و تجربيات و نوآورىهاى بشرى با استفاده از شيوهها، فنون و ابزار مناسب آشنا سازند. اين امر معمولاً در دو شکل آموزش پيش از خدمت (تحصيل در مراکز تربيتمعلم) و ضمن خدمت انجام مىپذيرد و در آموزش ضمن خدمت نيز از روشهاى حضوري، نيمهحضوري، مکاتبهاي، خودآموزي، آموزش راديوئى و تلويزيونى و غيره استفاده مىشود.
در ايران يادگيرى هنگام ياددهى سابقهاى طولانى دارد، اساتيد برجستهٔ مدارس نظاميه و مدارس علوم دينى و ديگر سازمانهاى تربيتى و آموزشى کشور ما ضمن آموزش به دانشجويان، خود به دانشاندوزي، پژوهش، تأليف و تصنيف کتابهاى متعدد همت گماشتهاند. با گسترش مدارس ابتدائى و متوسطه به سبک جديد و نياز معلمان اين مدارس به اطلاعات روانشناسى و علوم تربيتى و روشهاى تدريس، در دارالفنون کلاسهاى آموزش ضمن خدمت تشکيل شد و توجه به آموزش معلمان در حين تدريس در قانون تعليمات اجبارى و ديگر قانونهاى آموزش و پرورش از جمله قانون استخدام کشورى مورد تأکيد قرار گرفت