روشهاي سنتي به روشهايي گفته مي شود كه اكثر مدارس دنيا، در طول تاريخ آموزش و پرورش از آن استفاده كرده اند و امروزه نيز يكي از متداولترين روشهاي حاكم بر مدارس هستند. مهمترين اين روشها، روش حفظ و تكرار، سخنراني، پرسش و پاسخ، روش نمايشي، ايفاي نقش،گردش علمي، بحث گروهي و روش آزمايشي است.
روش حفظ و تكرار از قديميترين روشهاي آموزشي است. محور فعاليت در اين روش، حفظ و تكرار مطالب آموزشي است. در اين روش، انضباط بسيار سخت و آمرانه است و به علاقه، استعداد و تفاوتهاي فردي شاگردان توجه نمي شود.
روش سخنراني نيز سابقه اي طولاني دارد. اساس اين روش ارائه اطلاعات شفاهي از طرف معلم و يادگيري آن از طريق گوش كردن و يادداشت برداشتن از طرف شاگرد است. در اين روش، معمولاً معلم فعال و شاگرد پذيرنده و غير فعال است. مراحل اجرايي اين روش عبارت است از آمادگي براي سخنراني، مقدمه، ارائه محتوا و جمعبندي و نتيجه گيري. در هر يك از اين مراحل، مسائلي را بايد مورد توجه قرارداد؛ مثلاً در مرحله آمادگي، سخنران بايد از نظر تجهيزات و از لحاظ علمي و عاطفي كاملاً آماده باشد. در مقدمة سخنراني، ايجاد رابطه بين معلم و شاگرد، جلب توجه شاگردان، ايجاد انگيزش، استفاده از پيش سازماندهنده و گرفتن پيش آزمون بسيار مهم است؛ زيرا زمينه لازم را براي شنيدن محتواي سخنراني فراهم مي كند. در مرحله ارائه متن و محتواي سخنراني، سخنران بايد به جامع بودن محتوا و سازماندهي منطقي آن، رابطة جزء باكل، همبستگي تسلسلي مطالب، ايجاد رابطه بين هدف و محتوا و جلب توجه مستمر شاگردان در طول سخنراني يا به كارگيري محركهاي مختلف – فعاليتهاي جسمي و استفاده از طنز و پرسش و پاسخ – توجه داشته باشد. در جمعبندي سخنراني،معلم حتي الامكان بايد سعي كند از وجود شاگردان استفاده كند.
در روش پرسش و پاسخ كه عده اي آن را روش سقراطي نيز گفته اند، معلم مي كوشد با طرح سؤال ، شاگردان را به تفكر و تلاش ذهني وادار كند. اين روش براي كلاسهاي پرجمعيت كارآيي چنداني ندارد.
در روش نمايشي، شاگردان از طريق ديدن، مهارت خاصي را ياد مي گيرند. اين روش زماني به كار مي رود كه تجهيزات و امكانات آموزشي بسيار محدود يا منحصر به فرد باشد. روش نمايشي در چهار مرحله آمادگي، توضيح، نمايش، و آزمايش و سنجش اجرا مي شود. البته گاهي مراحل توضيح و نمايش در هم ادغام مي شوند.