«يا بَني آدَمَ قَدْ أَنْزَلْنا عَلَيْكُمْ
لِباساً يُواري سَوْآتِكُمْ وَ ريشاً وَ لِباسُ التَّقْوى ذلِكَ خَيْرٌ ذلِكَ
مِنْ آياتِ اللَّهِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ» (اعراف/ 26)
«اى فرزندان آدم! لباسى براى شما فرستاديم كه
اندام شما را مىپوشاند و مايه زينت شماست، اما لباس پرهيزگارى بهتر است! اينها
(همه) از آيات خداست، تا متذكّر (نعمتهاى او) شوند!»
یکی
از افتخارات انسان و بشریت برخورداری از لباس و پوششی است که مصنوع دست خود اوست
وضمن ایجاد وقار و متانت و محافظت وی از تغییرات جوی، تمایز شخصیت او با سایر
جانداران میگردد .
انتخاب نوع ، رنگ ، اندازه و طرح لباس هر
یک، به نوعی، ناشی از تاثیر و تاثر روانی بوده و مبین تمایلات درونی فرد مصرف
کننده، یا بیننده میباشد .
گاه فلسفه اصلی لباس که وسیله پوشش و محافظت اندام است فراموش شده و جنبه
امنیتی مییابد که در این باره قرآن کریم میفرماید: اگر لباس ظاهر، آراسته به تقوای
باطن گردد نیکوتر است در غیر اینصورت پوشش وسیله بیان هوی و هوس، تجمل و تکبر و نیز
گسترانیدن دام برای شکار شیطان صفتان خواهد شد.
در این مقاله هدف، بیان ارتباط نوع پوشش
با روحیات انسانی و معرفی لباسی است که برازنده شخصیت والای او بوده، که در اثر
کنترل تمایلات و جهت بخشیدن به نیازهای درونی، میتواند پوششی متناسب و همسو با
فطرت پاک انسان باشد و بدین تربیب لذات معنوی را بر امیال شهوانی غالب نماید.