احياي بيابان

افزایش جمعیت و استفاده بیش از حد از زمین باعث گردیده که امروز کمتر منطقه ای را در سطح زمین بتوان یافت که در معرض تخریب و فرسایش قرار نگرفته باشد اگر مهمترین عامل تشکیل خاک یا فرسایش طبیعی سنگ های مادر در بعد زمانی طولانی باشد لکن فرسایش بیش از حد باعث از بین رفتن خاکهای سطحی ودر نتیجه از بین رفتن پوشش گیاهی که زمینه ساز بسیاری از سیل های اخیر در اقصی نقاط دنیا از جمله ایران بوده است

البته تغییرات اقلیمی ناشی از گرم شدن جو زمین و پدیده های دیگر را نمی توان نادیده گرفت ولی نقش مهم فرسایش در بروز سیل به مراتب بیشتر از این عوامل است از طرفی دیگر توان تولید بیولوژیکی ناشی از تخریب سر زمین فرآیند گسترش پدیده بیابان زایی در مناطق خشک و نیمه خشک و نیمه مرطوب را تهدید می کند.

فر سایش عبارت است از جابه جایی مواد از نقطه ای به نقطه دیگر ،پس از تخریب سنگ یا خاک این مواد تو سط عوامل گوناگون مانند آب ،باد ،و برف حمل و بسته به میزان قدرت عامل حمل، انتقال و رسوب گذاری می نماید. تخریب سنگ و یا خاک به صورت فیزیکی یا مکانیکی ، شیمیایی و انحلالی صورت می گیرد. سه مرحله مهم فرسایش عبا رتند از :برداشت ،حمل ،رسوب می باشد که جهت انجام کارهای اجرایی شناسایی محلهای برداشت از اهمیت ویژه ای برخوردار است.