اولویت‌های آموزش و پرورش در دولت دوازدهم

شعبانعلی رمضانیان مسئول سازمان بسیج فرهنگیان یادداشتی با موضوع «اولویت‌‌‌‌های آموزش و پرورش در دولت دوازدهم» در اختیار این خبرگزاری قرار داده است:

«این روزها، روزهای پایانی عمر دولت یازدهم است و در آستانه شروع به کار دولت دوازدهم و شکل‌گیری تیم اجرایی کشور برای چهار سال آینده قرار داریم.

اقتضای این ایام برای منتخب ملت، ارزیابی چهار سال گذشته و شناسایی نقاط قوت و ضعف آن و مهم‌تر از همه ارائه برنامه و انتخاب نفرات مناسب برای اجرا در همه حوزه‌ها و بخش‌هاست. برنامه‌هایی از جنس نیاز حقیقی کشور و انتخاب افرادی مؤمن، متعهد و متخصص در مسائل کلان کشور و حوزه‌های مربوطه در راستای پیشبرد اهداف انقلاب اسلامی و حل مسائل واقعی جامعه.

قاعدتاً آموزش و پرورش که یکی از مهم‌ترین عرصه‌ها و حوزه‌هاست و جمعیت آن بخش وسیعی از جمعیت مؤثر جامعه را در بر می‌گیرد و در صحبت‌ها و سخنرانی‌ها نیز از آنها به اهمیت یاد می‌شود، باید در صدر برنامه‌ها و اولویت‌های هر دولتی از جمله دولت دوازدهم قرار داشته باشد و این دولت باید در آستانه چهل سالگی انقلاب اسلامی برای اعتلای این نهاد مقدس تربیتی اهتمامی ویژه و خاص نماید.

امید به آینده یا نگرانی‌ها از هم اکنون در جهت‌گیری‌ها، اولویت‌ها، برنامه‌ها، اظهارنظرها و اشخاص پیشنهادی برای پست خطیر وزارت آموزش و پرورش شکل می‌گیرد .

آموزش و پرورش نه مثل خیلی از نهادها و دستگاه‌ها، بلکه مهم‌تر و جدی‌تر از آنها نیازمندی‌هایی دارد که باید همان‌ها اولویت دولت آینده قرار گیرد و شخص وزیر، کسی باید باشد که عزم و قدرت پیگیری و اجرای آنها را داشته باشد.

در یک بررسی کلی چند مسئله در صدر مسائل و در حقیقت جزء اولویت اساسی آموزش و پرورش قرار می‌گیرند که انتظار می‌رود در آینده و در برنامه‌های وزارتخانه لحاظ شود؛ نخست جامعه اسلامی است و تعلیم و تربیت آن باید در تراز اسلام، قرآن و انتظارات مردم مؤمن و متدین باشد. باید تربیت دینی، پرورش فکر و اندیشه اسلامی در آموزش و پرورش موج بزند و استقلال خواهی، خودباوری، اعتماد به نفس، خلاقیت و نوآوری در مدرسه و کلاس درس شکل بگیرد تا در سال‌های بعد عمق پیدا کرده و ثمره بدهد.

متاسفانه این نیاز هنوز در حد آرزوست و در عمل تا تحقق آن فاصله زیادی داریم و لذا باید اولویت اصلی و اساسی آموزش و پرورش در دولت دوازدهم تحقق این مهم و رفع کاستی‌های مربوط بدان باشد چرا که جامعه اسلامی جز با تعلیم و تربیت اسلامی شکل نمی‌گیرد و تعلیم و تربیت فعلی نیازمند به نوسازی و تحول برای این منظور است.

دوم، توجه به شأن و منزلت معلم است. اسلام به انحاء مختلف از معلم و شأن و کرامت او می‌گوید، امام راحل عظیم الشأن همواره بر ضرورت تکریم معلم نظر داشتند و اکنون مقام معظم رهبری بیشترین تأکیدات را بر کرامت و منزلت معلم دارند و اسناد بالا دستی و سخن مسئولان نیز همه مؤید همین حقیقت است، اما متأسفانه در عمل شاهد عزت، کرامت، شأن و نشاط بالای معلم نیستیم و حتی نمی‌توانیم نظاره‌گر تحقیرها و سوء استفاده‌های سیاسی و حزبی از این قشر خدوم و زحمتکش نباشیم.

بنابراین شرایط اقتضاء می‌کند در آستانه چهل سالگی انقلاب یک بار برای همیشه شاهد یک حرکت مبنایی و اساسی در این زمینه باشیم و خیز دولت را در جهتی ببینیم که بتوان امیدوار بود در افقی منطقی و معقول معلم را در شأن و جایگاه واقعی خود قرار می‌دهد.

سوم، جنس انقلاب و دشمنی‌های علیه آن و نوع اقدامات دشمنان در همه دوران به ویژه عصر نفوذ، نشان می‌دهد که آموزش و پرورش یکی از اهداف همیشگی دشمنان خارجی و داخلی بوده و انگیزه و اصرار فراوانی وجود دارد تا در این مجموعه عظیم نفوذ کنند و سرنخ امور را به دست گیرند و تعلیم و تربیت جامعه اسلامی را از ریل اسلام و قرآن جدا کرده به سمت تربیت غربی و جامعه سکولار ببرند.

از آن بدتر همین تجربه سند آموزش 2030 نشان داد که هستند کسانی که خواسته یا ناخواسته با اهداف و برنامه‌های دشمن همراهی و همکاری می‌کنند و آرام و بی سروصدا همان خواسته‌ها را اجرایی و عملیاتی می‌کنند و بدنه مؤمن و متعهد هنوز از حساسیت، قابلیت و مراقبت لازم برخوردار نشده و در صورت تداوم این خطر یا بروز خطرات مشابه، ممکن است باز هم غفلت کنند و دشمن بتواند توفیقاتی داشته باشد و از این رو مصون کردن این دستگاه، حذف افراد وابسته فکری به غرب و پیش‌بینی سازوکار مناسب برای رصد دائمی و مراقبت از جهت‌گیری‌ها و اقدامات و ایجاد قابلیت و جلوگیری از نفوذ دشمن و انحراف در مسیر تعلیم و تربیت باید جزء اولویت‌های اساسی این مجموعه باشد.

چهارم؛ توجه به اهمیت آموزش و پروش؛ مقام معظم رهبری در اردیبهشت ماه امسال فرمودند: «دست‌هایی در کار است تا آموزش و پرورش را از چشم ها بیندازد» این خطر یعنی ناکارآمدسازی تعلیم و تربیت اسلامی و عزم و اراده برای از چشم انداختن آموزشی و پرورشی هم نزد مردم و هم نزد متولیان و اولیاءمدرسه.

لذا خطر، خطری جدی است و باید برای آن علاج صورت گیرد و بر عکس خواست دشمن، آموزش و پرورش در چشم مردم عزت و کرامت پیدا کند و این نیاز به عزم و برنامه و توان اجرایی دارد پس باید جزء اولویت‌های این دستگاه قرار گیرد.

پنجم؛ توجه به جذب نیروی انسانی متعهد و کارآمد. شواهد زیادی وجود دارد و سخنان مسئولان (به ویژه مسئول منابع انسانی وزارتخانه) گواه آن است که هم‌اکنون و در آینده، آموزش و پرورش با کمبود قابل توجه نیروی انسانی متعهد و کارآمد روبرو خواهد شد و حجم زیادی از کارکنان آن ظرف دو سه سال آینده بازنشسته خواهند شد. لذا جا دارد جذب نیروهای مستعد، مؤمن، متخصص و تربیت آنها به عنوان معلم در دانشگاه فرهنگیان جزو برنامه‌های اولویت‌دار وزارتخانه قرار گیرد و از همین امسال برای رفع کمبودها و تأمین نیاز آتی چاره‌اندیش و برنامه‌ریزی شود.

ششم؛ حل مسئله صندوق ذخیره فرهنگیان. اختلاس صندوق ذخیره و بانک سرمایه زخم سنگینی بر جسم رنجور فرهنگیان کشور بود و تا مدت‌ها تلخی این دست برد بر کام یکایک فرهنگیان باقی خواهد ماند. انتظار معقول و منطقی این است که با عوامل این اختلاس برخورد جدی صورت گیرد و حقوق از دست رفته معلمان و فرهنگیان باز ستانده شود و پس از آن نیز شاهد چنین دست‌درازی‌هایی در آموزش و پرورش و کل جامعه نباشیم، از این رو این نیز ایجاب می‌کند خشکاندن ریشه‌های این مسئله در بحث‌های خدماتی و مالی این دستگاه‌ها در برنامه های دولت و شخصی وزیر پر رنگ باشد و برنامه‌ای برای حذف این قبیل مسائل دیده شود.

به غیر از اینها موارد زیادی وجود دارد که باید در آینده و حتی در چهار سال آتی پی گرفته شود اما حسب تأکیدات مقام معظم رهبری و واقعیت‌های آموزش و پرورش به نظر می‌رسد اگر همین‌ها اولویت این دستگاه قرار گیرد و در عمل برای تحقق آنها اقدام صورت گیرد و پایان چهار سال گزارش واقعی ارائه شود، امید است شاهد تغییر و تحولی اساسی در این حوزه باشیم.

به همین خاطر انتظار می رود: 

ـ‌ دولت محترم، آموزش و پرورش را جزو اولویت‌های حقیقی خود قرار دهد و علاوه بر برنامه برای وزارتخانه، شخصی را به عنوان وزیر پیشنهاد کند که بتواند از عهده این انتظارات برآید.

ـ نامزد محترم وزارتخانه نیز خود را در همین جهت مسئول ببیند و برای تحقق آنها پا به عرصه بگذارد و عزم و برنامه نیز داشته باشد.

ـ مجلس شورای اسلامی و نمایندگان محترم ملت نیز متعهدانه و مسئولانه به این وزارتخانه نگاه کنند و وزیر پیشنهادی و برنامه‌های او را با نیازهای حقیقی آموزش و پرورش تطبیق دهند و ملاک رأی اعتماد خود را غیر از آن قرار ندهند.

ـ نهادهای بالادستی خصوصاً شورای عالی انقلاب فرهنگی و اعضای محترم آن نیز در این روزها بی‌تفاوت نباشند و ضمن مراقبت اوضاع، مطالبات حقیقی جامعه را در برنامه های دولت و وزیر پیگیری کنند.