دانلود طرح جابر پایه دوم دبستان لنگر های دریایی

 لنگرگاه‌ها، بخش‌هایی نسبتاً کم‌عمق هستند در اطراف بنادر که کشتی‌ها می‌توانند در آن‌ها توقف کنند و به انتظار خالی شدن اسکله یا تصویب برنامه‌ی سفر خود بنشینند یا سوخت و خواربار مورد نیاز خود را خریداری نمایند. لنگرگاه می‌تواند طبیعی باشد یا به صورت مصنوعی ایجاد شود. در هر حال، اگرچه لنگرگاه در میانه‌ی آب قرار دارد، ولی اهل فن به آن «دریا» نمی‌گویند.

لنگر بالا است و کشتی با طناب به اسکله بسته شده.

زنجیر متصل به یک لنگر، مهم‌تر از خود آن است

چگونه است که لنگر، یک کشتی عظیم را در جایی ثابت نگاه می‌دارد، امّا با یک موتور نسبتاً کوچک بالا کشیده می‌شود؟ واقعیت آن است که قلاب سر لنگر اهمیت چندانی ندارد و این زنجیر بلند و سنگین آن است که سکون کشتی را تضمین می‌کند. طول زنجیر یک کشتی ممکن است به دویست یا سیصد متر برسد، امّا این بدان معنا نیست که می‌تواند در آب‌های عمیق دویست یا سیصد متری لنگر بیاندازد.

فرآیند کار بدین نحو است لنگر را آهسته به کف دریا می‌برند و سپس زنجیر آن را رها می‌کنند تا پایین رود. بعد از آن کشتی آن‌قدر به عقب می‌رود تا مطمئن شوند تمام زنجیر، در بستر دریا آرمیده است. به این ترتیب، موتور مربوط به بالا کشیدن لنگر لازم نیست تمام آن را یکجا و یکباره بالا بکشد و در عوض وزن آن را آرام‌آرام و به‌تدریج تحمل می‌کند و با وجود جثه‌ی کوچکش از پس کار برمی‌آید.

دریانوردان دائماً غذاهای دریایی نمی‌خورند

حتّی کوچک‌ترین کشتی‌ها نیز به آشپزخانه‌ای مجهز هستند که امکان طبخ انواع و اقسام غذاها در آن مهیا است. مواد غذایی مرسوم نیز برای نیاز یک سفر دو تا سه ماهه را می‌توان در یخچال‌ها نگهداری کرد و بنابراین نیازی به سخت‌گیری در انتخاب نوع غذا نیست. غذاهای دریایی نظیر ماهی و میگو نیز در کنار گوشت و برنج و تخم‌مرغ و نان و پنیر و لبنیات و غیره، از بنادر خریداری شده و در یخچال‌ها نگهداری می‌شوند. بنابراین دریانوردان لزومی ندارد کلاه مکزیکی به سر کنند و کنار عرشه ماهی بگیرند تا غذایی برای خوردن داشته باشند.

دریانوردان هم دریازده می‌شوند