حسین سلیمی رئیس دانشگاه علامه طباطبایی در نخستین همایش ملی اقتصاد آموزش و پرورش که در این دانشگاه برگزار شد، اظهار کرد: در یک سال اخیر و پس از اوج گرفتن بحران‌های اقتصادی، دانشگاه و دولت با تقاضای دولت نزدیک شده‌اند و می‌خواهند دانشگاه برای مسائل راه حل‌های موجود را ارائه دهد.
وی افزود:خوشه‌هایی با حضور دانشگاه‌های برتر در حوزه‌هایی شکل گرفته است و جلسات منظمی برگزار و نتایج آن به دولت ارائه شده است و برخی نتایج آن در زمینه‌های مختلف از جمله اقتصاد کشور را شاهدیم و نشان می‌دهد قرار گرفتن دانشگاه در کنار دولت می‌تواند ثمراتی داشته باشد.
نهادهای روشنفکری و عادت به برجسته‌سازی نقاط منفی
رئیس دانشگاه علامه طباطبایی گفت: کارنامه آموزش و پرورش در ۴۰ سال بعد از انقلاب اسلامی درخشان است اما در نهادهای روشنفکری عادت کرده‌ایم صرفاً نقاط منفی را برجسته کنیم در حالی که عملکرد آموزش و پرورش بعد از انقلاب درخشان است و نتایج خوبی داشته هر چند نیازمند بازاندیشی است، جست‌وجو کردن نقاط ضعف و تلاش برای رفع آن که در سال های اخیر شکل گرفته خود یک نقطه مثبت است.
مدارس فقیر با وجود بودجه بالای آموزش‌وپرورش
سلیمی ادامه داد: امروز سخن از اقتصاد آموزش و پرورش است و در این زمینه همه سریع به سراغ بودجه دولتی و راهکارهای تأمین آن می‌روند در حالیکه در چند حوزه اقتصاد آموزش و پرورش باید یک بازاندیشی جدی صورت گیرد؛ این نهاد نیازمند این است که یک مدیریت مالی را در درون خود طراحی کند چرا که با وجود بودجه بالای آموزش و پرورش امروز شاهد مدارسی هستیم که فقیر محسوب می‌شوند این به معنای این است که دولت نمی‌تواند بیشتر از این کمکی بکند.
بهره‌وری اقتصادی در آموزش‌وپرورش فرمول مشخصی ندارد
رئیس دانشگاه علامه طباطبایی افزود: بهترین راه بالا بردن بهره وری آموزش و پرورش است، یک میلیون نفر در آموزش و پرورش مشغول هستند و هنوز امور درست پیش نمی‌رود در واقع بهره‌وری اقتصادی در آموزش و پرورش دارای فرمول مشخصی نیست به طور مثال امروز حجم بزرگی از کمک خیرین در حوزه آموزش و پرورش را مشاهده می‌کنیم اما آیا نمی‌توان جهت‌گیری این کمک ها را تغییر داد؟ آیا نمی‌توان این اعتبارات را برای ایجاد شبکه جدید مدارس و تأمین نیروی انسانی برای مدارس خیرساز اختصاص داد؟ هزاران میلیارد تومان صرف مدرسه‌های خیرسازی می‌شود که برای تأمین منابع مالی آن دچار مشکل هستیم.
وی در پایان بیان کرد: آیا میتوان بخش مهمی از بودجه شرکت‌های دولتی را به سمت آموزش و پرورش هدایت کرد؟ و بخشی از آن را برای ایجاد شبکه کارآمدی از نظام آموزشی در کنار صنعت صرف کرد؟ به نظر می‌رسد میتوان راه حل‌های عمیقی قبل از آنکه با بحران روبرو شویم ارائه کرد که نیازمند اندیشه‌های خارج از سیستم آموزش و پرورش است.
