مبانی نظری تاریخچه و تعریف شادکامی

(فصل دوم تحقیق)

مشخصات این متغیر:منابع: دارد

پژوهش های داخلی و خارجی: دارد

کاربرد این مطلب: منبعی برای فصل دوم پایان نامه، استفاده در بیان مسئله و پیشینه تحقیق و پروپوزال، استفاده در مقاله علمی پژوهشی، استفاده در تحقیق و پژوهش ها، استفاده آموزشی و مطالعه آزاد، آشنایی با اصول روش تحقیق دانشگاهی

نوع فایل:wordوقابل ویرایش

تاریخچه و تعریف شادکامی

     شادکامی در زمان­های مختلف، معانی متفاوتی داشته است یونانیان باستان شادکامی را یک فضیلت و به مثابه هدیه خدایان می­دانستند. رومیان باستان آن را نعمتی الهی به حساب می­آوردند. به مسیحیان وعده داده شد که پس از تحمل رنج­های زمینی، به شادکامی در بهشت خواهند رسید اما در دوره روشنفکری، شادکامی در روی زمین هم یافت می­شود. امروزه شادکامی یک حق طبیعی و یک اجبار دیده می­شود. روان شناسان شادکامی را ناشی از حوادث مثبت متوالی زندگی، احساس مهارت بر حوادث خوب و بد زندگی، یافتن معنای زندگی، کنترل احساس و تجارب بیرونی و درگیر شدن کامل در جزئیات خوب و بد زندگی می دانند (مک فادن[1]، 2006، به نقل از فلاح و نیک فرجام، 1388).

............

عوامل مؤثربرشادی چیست؟

شاید اولین پاسخی که به ذهن افراد می­رسد این است که ثروتمندترین افراد شادترند. برخی دیگر نیز ممکن است، سلامتی، زندگی خانوادگی، جنسیت، هوش، تحصیلات، موقعیت اجتماعی و جوانی را به عنوان عامل مؤثر بر شادمانی ذکر کنند، ولی به راستی عوامل مهم مؤثر بر شادی چیست؟ روان شناسان می خواهند علل شادی و فرآیندها موجب آن را دریابند، زیرا به ما خواهند گفت: که چگونه شادی خود را افزایش دهیم. در زیر هر کدام از عوامل مؤثر بر شادمانی مورد بحث قرار می گیرند.

شخصیت[2]

    نظریه پردازان، طی قرن­ها ابعاد شخصیتی بسیار زیاد و مختلفی مطرح کرده­اند، که تقریبا در برگیرنده همه حالات احساسی و انگیزشی بوده است. با وجود این تنوع، کارشناسان برای تعیین این که کدام یک از ابعاد شخصیت بر ناراحتی فرد و یا شادی او تأثیر اصلی را دارند، به طور منطقی توافق کرده که دو بعد شخصیت از اهمیت بیش­تری بر­خوردار است. آیزنک این دو بعد را برونگرایی- درونگرایی و عصبانیت- آرامش نامید. البته اکثر مردم شخصیت تک بعدی و افراطی ندارند و به این ترتیب فرد عادی کسی است که نه درونگرا و نه برونگرا، نه عصبانی و خشن است و نه کاملا آرام و خونسرد. با وجود این، شخصیت بسیاری از افراد در یک بعد نسبت به بعد دیگر پیشرفته­تر است. به همین جهت برخی افراد برونگرا و برخی افراد درونگرا هستند (آیزنک،1990، ترجمه چلونگر، 1384).