تحقیق در مورد تاریخ استان فارس

مقدمه:
منطقه فارس از قدیمترین مراكز تمدن ایران است، فارس در كتیبه های هخامنشی به صورت پارسه و در یونانی پرسیس كه معرب آن فارس است آمده است یونانیان پرسیس را كه تنها نام آن ایالت بوده اشتباها بر تمام ایران اطلاق می كردند كه تا این اواخر هم اروپائیان در این اشتباه باقی مانده بود پارسی ها مردمانی آریایی نژاد بودند كه تاریخ آمدنشان به این سرزمین روشن نیست، همین اندازه از بیانات پادشاهان آشور استنباط می شود كه پارسیها نیز مانند مادها مدتهای مدید تحت تسلط آشوریها بودند و در اطراف ارومیه یا در كرمانشاهان كنونی سكونت داشته اند.
یعقوب لیث مؤسس سلسله صفاری در سال 2620 ه.ق به فارس لشكر كشید. پس از تسخیر استخر رهسپار شیراز شده بعد از یعقوب برادرش عمرو در سال 268 ه.ق عازم فارس شد و امنیت را در آنجا برقرار كرد بعد از صفاریان فارس به تصرف دیالمه آل بویه در آمد، عضد الدوله با اینكه بغداد را در تصرف داشت مع ذلك پایتخت خود را شیراز قرار داد، به فرمان وی بر روی رود كر سدی بسته شد كه به بند امیر معروف است.
در سال 1325 ه.ق (1907 م) قرار داد روس و انگلیس مبنی بر تقسیم ایران به سه منطقه یعنی حوزه نفوذ روس در شمال و مركز و منطقه نفوذ انگلیس در جنوب شرقی و منطقه بیطرف در جنوب غربی منعقد گردید و در سال 1915 میلادی پس از آنكه روسها تا اصفهان پیش راندند و انگلیسها در جنوب قوای امنیه و طرفداران وكلای مهاجر ایران را مغلوب ساخته بودند، دولتین روس و انگلیس قرار داد 1907 را از میان بردند و به جای آن قرار داد دیگری كه به قرارداد 1915 معروف شد، بین خود بستند، به این معنی كه منطقه بیطرف را بكلی حذف كردند و قرار بر این گذاشتند كه روسها تا حدودپانزده هزار متری قزاق تجهیز كنند تا بتوانند حافظ منافع روسها در شمال ایران باشند و همچنین نیرویی به همان اندازه بنام پلیس جنوب در فارس، كرمان، یزد، اصفهان تحت عنوان حفظ امنیت راههای جنوب ایران با هزینه دولت انگلستان به وجود امد.مركز استان فارس شیراز است و شهرستانهای تابعه آن عبارتند از :كازرون، جهرم، داراب، فیروز آباد، لار، استربان، مرودشت، آباده، اقلید، نیریز ، فسا و ممسنی. 
شیراز
شهرتان شیراز در فاصله 919 كیلومتری تهران واقع شده، از شمال به آباده از مشرق به فسا و نیریز، اصطهبانات، از جنوب به فیروزآباد و از مغرب به كازرون محدود است.
در بعضی از داستانها بنای شیراز را به شیراز پسر فارس بن طهمورث نسبت مب دهند و همین افسانه ها دال بر قدمت این شهر است مضافا به اینكه ویرانه های تخت جمشید گواه بر این مدعاست، شهر شیراز از دوره ساسانیان سابقه دارد ولی شهرت و اعتبار و اهمیت آن از دوران اسلام به بعد است. در اواخر خلافت عمر، شهر به تثرف ابوموسی اشعری و عثمان بن ابی العاص درآمد، محمد برادر یا پسر عم حجاج بن یوسف ثقفی والی معروف عراق در سال 64 ه.ق شهر را از نو بنا كرد3. و از این زمان به بعد روز به روز بر وسعت و اهمیت آن اضافه شد تا جایی كه در قرن چهارم هجری وسعت شهر بالغ بر یك فرسخ مربع شد.
نوه عضدالدوله باروتی به طول 12 هزار متر كه دارای 11 یا 12 دروازه بود در اطراف شهر كشیدند و این بارو توسط محمود شاه در اواسط قرن هشتم4 مرمت شد. در قرن هشتم هجری حمدالله مستوفی از شیراز دیدن كرده و از هفده محله و نه دروازه و از مساجد معروف آن و بیمارستان عضدی و مرقد پسران امام موسی كاظم علیه السلام یاد كرده است.
كریم خان زند شیراز را پایتخت خود قرار داد و به فرمان وی بر گرد شهر باروقی كشیده شد و خندقی هم حفر گردید، در شهر بناهایی تازه، بازارها و كاخها بنا شد كه از ان جمله خلوتخانه كریم خانی، مسجد، بازار و حمام وكیل را می توان نام برد.
آرامگاه دو شاعر بزرگ ایران، سعدی و حافط در این شهر است و مقبره خواجو در كنار دروازه شهر جای دارد. آثار و ابنیه بسیار از ادوار مختلف در شیراز به یادگار مانده كه مهمترین و معروفترین آنها عبارتند از:
تل باكون كه در نزدیكی تخت جمسید واقع شده و متعلق به دوران قبل از تاریخ است و ویرانه های شهر استخر قدیم واقع در جلگه مرودشت، در اطراف این محل آثاری از دوره هخامنشی و از دوران اسلامی دیده می شود و بند امیر واقع در جنوب شرقی مرودشت كه در این محل پل تاریخی و بند عظیمی بر روی رودخانه كر ساخته شده، متعلق به نیمه اول قرن چهارم هجری و از آثار عضد الدوله دیلمی و پاسارگاد واقع در دشت مرغاب كه مشتمل استبر آثار اولیه دوران هخامنشی تخت جمشیدواقع در 57كیلومتری شیراز به استناد مفاد كتیبه ای كه بر روی سنگ نقد شده این آثار از زمان داریوش اول شروع شده به داریوش سوم ختم شده. یعنی در فاصله یكصد و پنجاه سال ساخته شده و قصر ابو نصر پایتخت سلیمان واقع در 6 كیلومتری مشرق شیراز متعلق به دوران هخامنشی و نقش رستم واقه در كوهستان حاجی آباد مشتمل است.