در اوايل سرمهاي درماني كه توسط پادزهر اسب تهيه مي شد به صورت خام به مصرف مي رسيد. بدين ترتيب كه پس از تزريق دزهاي معيني از زهر به بدن حيوان و اندازه گيري ميزان پادزهر توليد شده، عمل خون گيري از اسب انجام مي گرفت.
سپس خونهاي گرفته شده در استوانه هاي شيشه اي كه داخل سرپوش فلزي آنها وزنه سربي آويزان شده بود، قرار ميگرفت.
چند ساعت پس از خونگيري وزنه سربي به آرامي رها مي گرديد و خونابه به تدريج در مدت يك تا دو روز جدا مي شد و اين وزنه با فشار روي لخته مقدار بيشتري سرم را جدا مي كرد، سپس سرم شفاف و عاري از گويچه ها را به كمك سيفون خارج كرده و با افزودن مقداري فنل محلول در اتر، سرم را براي چند ماه تا يك سال در سردخانه رها مي كردند. در اين مدت مقدار زيادي آلبومين و پروتئين هاي غير اختصاصي رسوب ميكرد و پس از حذف رسوبات، سرم شفاف را پس از تعيين عيار به حجم هاي حدودي 500 تا 1000 واحد بين المللي تقسيم نموده و پس از تأييد با آزمايش هاي لازم ستروني و بي ضرري و حسن اثر، محصول نهايي آماده عرضه و مصرف پزشكي ميگرديد.
چنين سرمي طبعاً داراي آلبومين ها و پروتئين هاي غير اختصاصي سرم اسب بود و ناگزير بدن بيمار پس از تزريق نسبت به تمامي پروتئين هاي موجود در سرم اسب حساس مي شد و استفاده از سرم اسبي براي بار دوم معمولا با عوارض و آلرژي توأم بود. از اين رو در دهه هاي قبل از جنگ جهاني دوم مسئله تصفيه سرم و تخليص آن بسيار مورد توجه بود. روش هاي متعددي براي تصفيه سرم به كار گرفته شده بود كه در زير به پاره اي از آن ها به طور اختصار اشاره مي شود.