بررسی پیوستن به کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان

حقوق
دانلود مقاله رشته حقوق بررسی پیوستن به کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان چکیده: کنوانسیون رفع کلیه اشکال تبعیض علیه زنان تنها سند بین‎المللی است که در ارتباط با حقوق زنان توسط مجمع عمومی سازمان ملل به تصویب رسیده؛ البته دولت‎ها با اعمال شرط‎های متعدد در ارتباط با این سند، واکنش‎های متفاوتی از خود نشان داده‌اند. پاسخ به این سؤال که آیا الحاق به کنوانسیون به مصلحت جمهوری اسلامی ایران است؟ در پرتو بررسی پیامدهای حقوقی الحاق می‏باشد که این پیامدها دارای ابعاد داخلی و بین‌المللی می‌باشد. هرچند پرداختن به این موضوع از دیدگاه حقوقی کافی نیست؛ اما آنچه در این نوشتار تعقیب می‎شود، بررسی پیامدهای حقوقی بین‎المللی الحاق یا عدم الحاق به کنوانسیون است و با نگاهی نسبتاً جامع، ادله موافقان و مخالفان الحاق به کنوانسیون مورد بررسی قرار گرفته در نتیجه معلوم می شود الحاق به کنوانسیون به هیچ وجه مصلحت نیست، زیرا نه تنها مشکلی از زنان ما را حل نمی کند، بلکه از جهاتی مشکل زا هم است. کلمات کلیدی: حقوق زنان الحاق به کنوانسیون CEDAW کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان مقدمه پس از جنگ جهانی دوم و تصویب اعلامیه حقوق بشر در سال 1948 زمینه سیاسی اجتماعی برای طرح مسائل زنان بیش از پیش فراهم شد تا اینکه قطعنامة 180/34 مجمع عمومی سازمان ملل به تصویب رسید و پس از امضا و الحاق بیست کشور در 3 سپتامبر 1981 قدرت اجرائی پیدا کرد. کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان مشتمل بر یک مقدمه و سی ماده است.[1] براساس ماده 25 این سند، کنوانسیون برای امضا همه دولت‎ها مفتوح می‌باشد و اسناد دولت‎ها باید به فرد امین یعنی دبیرکل تحویل گردد و این پروسه از 3 سپتامبر 1981 لازم‎الاجراء گردید. از بین کشورهای اسلامی حدود 27 کشور، به کنوانسیون پیوسته‎اند، از این تعداد 14 کشور از 17 کشور افریقا، 5 کشور از 12 کشور آسیائی و 8 کشور از 21 کشور عربی به سند مذکور ملحق شده‎اند. تاریخچه این سند نشان می‎دهد که بانیان آن درصدد تبیین جامعی از حقوق زنان و موارد تساوی آنان با مردان و تأمین طرق مطمئن برای اجرای آنها از سوی دولت‎ها بوده‎اند. عناوین و تدابیر مختلف مندرج در این سند راه گریز دولت‎های عضو را مسدود می‌کند. محدودیت اعمال شرط براین سند و حتی مخالفت با شرط‌های اعمال شده توسط پاره‎ای از اعضا می‎تواند در این راستا توجیه شود.[2] در سال 1975 مجمع عمومی طی قطعنامه 5321 از کمیسیون مقام زن خواست که پیش‎نویسی در خصوص امحاء تبعیض علیه زنان آماده کند، از آن زمان تا به حال تلاش‎های متعددی توسط سازمان‎های دولتی و غیردولتی در سطح بین‎المللی و داخلی صورت گرفت و همه به‌گونه‎ای خود را در این مورد سهیم کردند. تا جایی که «پطروس غالی»،[3] اظهار داشت: اجلاس پکن که نمود عینی این تلاش‎ها بود بزرگترین کنفرانس بین‎المللی سازمان ملل از تاریخ تأسیس این سازمان است.[4] نقش سازمان‎های غیردولتی[5] در این عرصه به‌خوبی نمایان بود، به‌گونه‎ای که حدود سی هزارنفر از سازمان‎های غیردولتی که چهارهزار نفر آنها از سازمان ملل اعتبارنامه[6] دریافت کرده بودند، در نشست پکن شرکت داشتند. فهرست مطالب بررسی پیوستن به کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان 1 چکیده: 1 مقدمه 2 مواد کنوانسیون 4 اعتبار حقوقی کنوانسیون 5 قواعد آمره 5 هدف کنوانسیون 6 تمامیت مفاد کنوانسیون در قالب سه گزاره محوری باز می‏گردد: 7 ضمانت اجرایی کنوانسیون 9 دلایل موافقان به الحاق 9 بدست آوردن مسئولیت بین‌المللی 11 رفع تبعیض از زنان 12 دلایل مخالفان الحاق 13 فهرست منابع: 20