(serutneV tnioJ) به صورت واحدهای تجارتی هستند كه به منظور ایجاد شعبه مشترك تجارتی كشورهای مختلف با انعقاد قرارداد فمیابین ، آورده های نقدی و یا غیرنقدی خود را در آن سرمایه گذاری می نمایند تا بدین وسیله دارای حق كافی در شعبه مشترك بوده ومسئولیت اداره ومدیریت آن را برعهده بگیرند.
بنابراین طرفین در جستجوی این امر هستند كه بوسیله مقررات اساسنامه ای و یا خارج از آن مشاركت خود را به طور محدود برای رسیدن به اهداف خود حفظ ونگهداری نمایند.در این نوع مشاركت طرفین قرارداد قبلا" برای نشان دادن اینكه كدام مقررات در اساسنامه و یا خارجاز آن نوشته شده ، پروتكلی را كه تصویر كلی اصول قرارداد را دارا می باشد، تنظیم و بر رعایت تساوی وهمكاری مشترك بین طرفین تاكید می نماید. طرفین قرارداد ممكن است اشخاص حقیقی و یا حقوقی باشند.
از نظر تارخی ما در ایران به بعضی از قراردادهای نفتی برخورد می كنیم كه به عنوان نمونه می توان قرارداد اوت 1957شركت مل ینفت ایران (coiN) با شركت ایتالیائی در منطقه مخصوص كنسرسیوم را نام برد كه به موجب آن تولید و تصفیه نفت وتقسیم منافع به طور مشترك پیش بینی شده بود. به علاوه دولت ایران و شركتهای خصوصی قراردادهائی در مورد دانش فنی woH wonK وانتقال تكنولوژی و لیسانس ، حق اختراع و مدیریت ، اجاره و امورساختمانی و جاده سازی و غیره منعقد نموده اند.
موضوع را در پنج فصل بشرح زیر مورد مطالعه قرارمی دهیم :
فصل اول : در حقوق ایران
فصل دوم : در حقوق ژاپن
فصل سوم : در حقوق آلمان
فصل چهارم : در حقوق ایالات متحده امریكا
فصل پنجم : در حقوق كشورهای اروپای شرقی - شوروی - چنین
فقه و حقوق اسلامی