اقدام پژوهی مربی بهداشت چگونه به کمک ارائه برنامه غذایی مناسب به تناسب اندام آرمیتا کمک کنم؟

چکیده :

دانش آموز دچار مشکلات تغذیه ای علاوه بر رشد نا مناسب نمی تواند به توانایی فکری بالقوه خود برسد. نیروی انسانی که با ابتلا به این کمبودها یا مشکلات نمیتواند توانمند شود نمی تواند دانش فنی تولید کند. چرخه معیوب ناتوانی و عقب ماندگی تکرار می گردد و بار مالی زیادی را به کشور تحمیل می نماید.

بر اساس آمار وزارت آموزش و پرورش، 85 درصد از بوفه های مدارس کشور اصلاح تغذیه ای شده اند به گونه ای که در گذشته شاهد فروش تغذیه های ناسالم بودیم، اما خوشبختانه هم اکنون شاهد عرضه اغذیه های سالم در سطح بوفه های سطح مدارس هستیم.ولی باز هم می بایست توجه بیشتری به این قضیه بشود.

زیرا در آینده مشکلات زیادی برای حوزه بهداشت و درمان ایجاد خواهد کرد بنا بر این باید در پیشگیری از شیوع بیماری های غیرواگیر ناشی از اضافه وزن و اضافه وزن در دانش آموزان اقدام کنیم.

: با توجه به اینکه پیشگیری مقدم بر درمان است، هم اکنون شاهد اختصاص حداکثر بودجه های سلامت کشور به بخش بهداشت نسبت به سال های قبل هستیم.وبا اشاره به رشد روز افزون کم تحرکی و اضافه وزن دربین دانش آموزان از معلمان ورزش خواست برای ارتقای سطح سلامت دانش آموزان تلاش کنند.

دبیران تربیت بدنی مانند خود من تغذیه نامناسب و رشد روزافزون بازیهای رایانه ای را از عوامل کم تحرکی دانش اموزان دانست و بعضا رقابت های تحصیلی دانش آموزان ، خانواده ها ومدارس نیز، دانش آموزان را بیشتر مشغول درس نموده و از تحرک آنان کاسته است.

بیان مسئله :

احساس رضایتی كه بچه ها از خوردن غذا دارند، صرفاً برای رفع گرسنگی نیست، بلكه خود عمل غذا خوردن، در شرایطی برای بچه ها لذتبخش می گردد. متأسفانه بسیاری از بچه های پرخور چون راه دیگری برای رسیدن به یك احساس خوب نداشته اند، به غذا خوردن روی آورده اند. اینها معمولاً از برقراری ارتباط با دیگران لذتی نمی برند، احساس تنهایی می كنند، غمگین هستند و احساس افسردگی دارند. بنابراین تنها راه رسیدن به یك حس خوشایند _ هر چند موقتی _ روی آوردن به «خوردن» است. غذا معمولاً گرم و نیروبخش است و «رضایت» به همراه دارد. معمولاً هم در خانواده های «زورگو» (Authoritherian) بچه ها وقتی احساس می كنند زورشان به كسی نمی رسد و به اصطلاح تنها مانده اند، با پرخوری در پی نوعی كسب رضایت برمی آیند. غذا به این بچه ها احساس نوعی امنیت می دهد. اما برای حل این مشكل ابتدا باید زمینه های روانی در خانواده را كه به اینجا ختم شده حل كرد و سپس از راه های زیر وارد شد:

۱- هرگز به غذای او و خوردن و نخوردنش به اصطلاح «گیر» ندهید و توجهی نكنید. ۲- سپس با تهیه كتابی كه میزان كالری غذاها را می سنجد و دادن آن به او و نیز با حضور فعال خودتان، به نوعی برنامه ریزی كنید كه غذا خوردن همه اعضای خانواده به یك برنامه تبدیل شود؛ به این ترتیب كه كاغذی نصب شود تا هر كس خواست هر چیزی را _ به غیر از آب _ بخورد، نام آن غذا و ساعت خوردن و میزان كالری اش را در آن برگه وارد كند. ۳- هر غذایی باید از ۱۵ دقیقه قبل به این لیست وارد و بعد خورده شود، از طرفی هر روز كه می گذرد، می توانید این پانزده دقیقه را افزایش دهید. بدین ترتیب فرزند شما می آموزد كه چگونه بر عمل خوردن خود كنترل خویش را به طور داوطلبانه اعمال نماید.